the effectiveness of compassion-based acceptance and commitment group therapy on adjustment and happiness in patients with major depression disorder

The aim of this study was exploring the effectiveness of compassion-based acceptance and commitment group therapy on adjustment and happiness in patients with major depression disorder. the research method was quasi-experimental with pre-test-post-test, with control group and follow-up. the sample was selected randomly from patients with major depression disorder in jam city, pardis and naft towns, and randomly assigned into experimental and control groups. compassion-based acceptance and commitment group therapy was performed for the experimental group, but the control groups did not receive any specific intervention. the research instruments included sohrabi and samani (2011) adjustment questionnaire and argil (2001) happiness scale. the results of analysis of covariance (ancova) with repeated measures showed that intervention increased adjustment in the experimental group, so that intervention in the second stage increased the adjustment compared to the first stage, this is while there was not difference between second and third stages. so it can be said that the treatment in patients with major depression disorder was more effective in the post test. also, the intervention increased happiness in the experimental group, so that intervention in the posttest increased the happiness compared to the pretest, this is while there was not difference between posttest and follow up. so it can be said that the treatment in patients with major depression disorder was more effective in the post test.

اثربخشی گروه درمانی مبتنی بر پذیرش و تعهد با نگاهی بر شفقت درمانی در سازگاری و شادکامی بیماران مبتلا به اختلال افسردگی اساسی

هدف از پژوهش حاضر اثربخشی گروه درمانی مبتنی بر پذیرش و تعهد با نگاهی بر شفقت درمانی در سازگاری و شادکامی بیماران مبتلا به اختلال افسردگی اساسی بود. روش پژوهش نیمه آزمایشی با انجام پیش آزمون پس آزمون و با گروه کنترل و آزمون پیگیری صورت پذیرفت. گروه نمونه به صورت هدفمند از بین بیماران مبتلا به اختلال افسردگی اساسی شهرستان جم تعداد 32 نفر بصورت تصادفی در گروه های آزمایش و کنترل انتخاب قرار گرفتند. گروه درمانی مبتنی بر پذیرش و تعهد با نگاهی بر شفقت درمانی برای گروه های آزمایشی اجرا گردید، اما گروه های کنترل هیچ مداخله خاصی دریافت نکردند. ابزارهای پژوهش شامل پرسشنامه های سازگاری سهرابی و سامانی (1390) و شادکامی آرگیل (2001) بود. نتایج نشان داد به گروه درمانی مبتنی بر پذیرش و تعهد با نگاهی بر شفقت موجب افزایش سازگاری در گروه آزمایش گردیده است، بطوریکه آموزش درمان در آزمون دوم نسبت به آزمون اول افزایش نشان داده و آزمون سوم نسبت به آزمون دوم چندان تغییری نداشته است، بنابراین می توان گفت که درمان در بیماران مبتلا به اختلال افسردگی اساسی در پس آزمون بیشتر مؤثر واقع شده است. همچنین گروه درمانی مبتنی بر پذیرش و تعهد با نگاهی بر شفقت موجب افزایش شادکامی در گروه آزمایش گردیده است، بطوریکه آموزش درمان در آزمون دوم نسبت به آزمون اول افزایش نشان داده و آزمون سوم نسبت به آزمون دوم چندان تغییری نداشته است، بنابراین می توان گفت؛ این درمان در بیماران مبتلا به اختلال افسردگی اساسی در پس آزمون بیشتر مؤثر واقع شده است.