The Effectiveness of the Acceptance and Commitment-Based Treatment Matrix Model on Improving the Quality of Life of Patients With Major Depression

Major depressive disorder refers to the creation of boredom with intense nostalgia and excessive apathy for aspects of life that were previously enjoyable. the present study was conducted to evaluate the effectiveness of the acceptance and commitment-based treatment matrix model to the quality of life components of patients with major depression. the present study was a quasi-experimental study with a pretest-posttest design and follow-up with a control group. the statistical population of this study consisted of all patients with major depression who referred to counseling and psychology clinics in bandar abbas, iran in 2020. for the study, 30 people who were based on symptoms of major depression with a criterion of 14 score and above were selected as a sample of this study. they were then randomly assigned to two groups. beck depression inventory (bdi-ii) and who quality of life (whoqol-bref) were used to collect data. the acceptance and commitment-based treatment matrix model was implemented in experimental group in 13 sessions as a group based on the instructions of polak et al. data were analyzed using univariate analysis of covariance and bonferroni post hoc test at a significance level of .05 using spss statistical software. the results indicated a significant effect of the acceptance and commitment-based treatment matrix model on the quality of life variable and its components (p<.001) and this effect is permanent in the follow-up stage (p<.001). in general, it could be said that this treatment method was one of the effective treatment methods in reducing depression. improving the quality of life could be used in medical centers, and counselors, clinical psychologists, and therapists could use the matrix model of treatment based on acceptance and the commitment to reduce depression and increase the quality of life of people with major depression.

اثربخشی مدل ماتریکس درمان مبتنی بر پذیرش و پایبندی بر بهبود کیفیت زندگی بیماران مبتلا به افسردگی اساسی

پژوهش حاضر به منظور اثربخشی مدل ماتریکس درمان مبتنی بر پذیرش و پایبندی بر مؤلفه های کیفیت زندگی بیماران مبتلا به افسردگی اساسی انجام گردید. پژوهش حاضر از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون پس آزمون و پیگیری با گروه کنترل بود. جامعه آماری این پژوهش را تمامی بیماران مبتلا به افسردگی اساسی که برای درمان به کلینیک های مشاوره و روانشناسی شهر بندرعباس در سال 1399 مراجعه کردند، تشکیل داد. تعداد 30 نفر که براساس نشانه های افسردگی شدید با ملاک شمول نمره ی 14 و بالاتر بودند به عنوان نمونه ی این پژوهش انتخاب شدند. سپس به صورت تصادفی در دو گروه گمارده شدند. برای جمع آوری اطلاعات مربوط به متغیرهای پیشنهادی از پرسشنامه افسردگی بک (BDIII) و کیفیت زندگی سازمان جهانی بهداشت (WHOQOLBREF) استفاده گردید. مدل ماتریکس درمان مبتنی بر پذیرش پایبندی در 13 جلسه و به صورت گروهی بر اساس دستورالعمل پولک و همکاران (2016) انجام گردید. داده ها با استفاده از آزمون تحلیل کوواریانس تک متغیری و آزمون تعقیبی بونفرونی در سطح معناداری 05/0 و با استفاده از نرم افزار آماری SPSS تجزیه و تحلیل شدند. نتایج حاکی از تأثیر معنادار مدل ماتریکس درمان مبتنی بر پذیرش و پایبندی در متغیر کیفیت زندگی و مؤلفه های آن بود (001/0P<) و این اثر در مرحله پیگیری ماندگار است (001/0P<). این روش درمانی، جزء روش های درمانی مؤثر در کاهش افسردگی و بهبود کیفیت زندگی قابلیت کاربرد در مراکز درمانی را دارد و مشاوران، روانشناسان بالینی و درمانگران می توانند از مدل ماتریکس درمان مبتنی بر پذیرش و پایبندی برای کاهش افسردگی و افزایش کیفیت زندگی افراد مبتلا به افسردگی اساسی استفاده کنند.