structural relationships between perceived transformational teaching and critical thinking: mediating role of motivational beliefs

The purpose of present study was to examine the structural relationship between perceived transformational teaching and critical thinking mediated by motivational beliefs (self-efficacy, intrinsic interest and test anxiety) among university students. the population in this study was all of the undergraduate students of psychology of islamic azad university, karaj branch, iran, in 2019-2020 academic year. from this population 384 students were selected using random stratified sampling method. the research instruments were transformational teaching questionnaire (ttq), the california critical thinking disposition (cctd) questionnaire and motivated strategies for learning questionnaire (mslq). the proposed model of the relationships between variables was tested using path analysis. according to results, proposed model had an acceptable fitness regarding fitness indices. in general, the results showed that perceived transformational teaching are effective both directly and indirectly through self-efficacy, intrinsic interest and test anxiety with critical thinking disposition.

مدل یابی روابط ساختاری تدریس تحول آفرین ادراک شده با گرایش به تفکر انتقادی با میانجی گری باورهای انگیزشی در دانشجویان

این پژوهش با هدف مدل یابی روابط ساختاری تدریس تحول آفرین ادراک شده با گرایش به تفکر انتقادی با میانجی گری باورهای انگیزشی در دانشجویان انجام شد. روش پژوهش مذکور همبستگی از نوع معادلات ساختاری بود. جامعه آماری پژوهش شامل تمامی دانشجویان کارشناسی دانشگاه آزاد اسلامی واحد کرج در سال تحصیلی 991398 به تعداد 3512 بود که از بین آن‌ها تعداد 384 نفر به روش نمونه گیری تصادفی طبقه ای انتخاب شدند. برای جمع آوری داده های مورد نیاز از پرسشنامه‌ های تدریس تحول آفرین بوجامپ و همکاران (2000)، تفکر انتقادی فاسیون و فاسیون (1990) و باورهای انگیزشی پینتریچ و دی گروت (1990) استفاده شد. تجریه و تحلیل آماری با استفاده از روش مدل معادلات ساختاری و به کمک نرم افزار آموس انجام شد. نتایج نشان داد که نقش میانجی خودکارآمدی و علاقه درونی در رابطه تدریس تحول آفرین و گرایش به تفکر انتقادی معنی دار بود (p<0.05) اما نقش میانجی اضطراب در رابطه تدریس تحول آفرین و گرایش به تفکر انتقادی معنی دار نبود (p>0.05). همچنین نتایج نشان داد رابطه متغیرهای تدریس تحول آفرین و گرایش به تفکر انتقادی با نقش میانجی خودکارآمدی، اضطراب و علاقه درونی برابر 145/0 بود که با توجه به سطح معنی داری آن (p<0.05) از نظر آماری معنی دار بود. بر اساس نتایج یافته های این پژوهش می توان نتیجه گیری کرد که پژوهش حاضر از نظر آماری دارای شاخص های برازش قابل قبولی داشت. بنابراین برای مدل یابی روابط ساختاری تدریس تحول آفرین ادراک شده می توان از تفکر انتقادی با میانجی گری باورهای انگیزشی در دانشجویان استفاد کرد.