از کتبی بودن ادبیات کلاسیک تا شفاهی بودن ادبیات عامیانه با محوریت فابل حیوانات

این مقاله سیری گشتاری از کتبی بودن ادبیات کلاسیک به شفاهی بودن ادبیات عامیانه را ترسیم و نوع روایت‌پردازی آن را بررسی می‌کند. چارچوب نظری بحث مبتنی بر تمایز شفاهی بودن از کتبی بودن؛ و «در سفر بودن» از «در حضر بودن» است که بنیامین مطرح می‌کند. مارزولف نیز ادبیات را به سه گونۀ رسمی، عامه‌پسند و عامیانه تقسیم‌بندی می‌کند. این مقاله می‌کوشد به روش کیفی تبیینی و با ابزار کتابخانه‌ای و از رهگذر روش تحلیل صوری و محتوایی، دو رونوشت از تیپ‌قصۀ «تقسیم عادلانه» با شمارۀ 51 در دسته‌بندی آرنه تامپسون را در دو اثر کلاسیک و عامیانه، جوامع‌الحکایات و قصۀ عامیانۀ اراکی، به صورت تطبیقی بررسی، و به وجوه محتوایی و زبانی و ساختاری دو رونوشت توجه کند. از حیث محتوایی، در رونوشت کلاسیک به صبغۀ اخلاقی؛ و در قصۀ اراکی، به رونوشت طنز همراه با کنایه و به کنشگری سیاسی ذهنیت عامیانه اشاره می‌شود. در سطح زبانی و ساختاری نیز به وجوه آوایی و نحوی و معنایی دو رونوشت اشاره می‌شود.

from scriptuality of classical literature to orality of folkliterature with a focus on animal fables

this scholarly article delves into the transformative trajectory from formal literature to folk literature, meticulously examining the varied forms and content that storytelling embodies during this transition.the theoretical framework underpinning this investigation is firmlyrooted in the dichotomy between orality and scriptuality, alongside thenotions of presence and absence in oral narrative elucidated by w.benjamin in his work the storyteller. furthermore, marzolph'scategorization of literature into formal, popular, and folk genresserves as a foundational structure for comprehending this literarymetamorphosis. employing a qualitative-explanatory methodologyand drawing on library research techniques, this study undertakes acomparative analysis of two renditions of the fair division folktale,categorized under the arné-thompson type 51. the analysis focuseson the thematic, linguistic, and structural characteristics of these twoversions. the moralistic undertones of ufī 's rendition and thesatirical elements in the arakī version are deliberated upon,emphasizing the significance of acknowledging the political agencyinherent in vernacular literature. additionally, the linguistic andstructural attributes of the two versions are scrutinized in detail.