تحلیل گفتمان نشانه معناشناسی پدیداری تن نگاشته عشق در نگاره های دوره صفوی

تن نگاشته در شرق، کارکرد نمادین نگاره های منقوش بر تن سوژه می باشد. حضور آیینی سه نقطه منقوش شده با کارکردی عرفانی بر دست سوژه به مثابه پیمان غیر‌مدالیته نمایانگر مُهری است که هستی بر تن سوژه می زند. در فرایند تنشی-عاطفی، تن سوژه در وضعیت تکانه ای به جسمانه ای تبدیل شده که مرکز تولید انرژی است. سوژه در عبور از خود برای رسیدن به هاله معنایی عشق در وضعیت استعلایی قرار می گیرد. در این فضای خلسه گفتمان؛ تن ارجاعی و عینی نامرئی گردیده و نقطه های عرفانی در زمان شوشی نظام نامتعینی را بر تن سوژه هویدا می سازند. سوژه شوشگر در انفصال و گریز از وضعیت شناختی براثر جهش دازاینی با روح جهان هستی گره خورده و بوش را از درون تجربه می نماید. بر اثر استحاله گفتمانی؛ تن نگاشته پدیداری با تن هستی تطبیق یافته و سوژه در لحظه بارقه با هبوط و اتصال به فضای چند وجهی از عشق، هستی حضور خویش را بازتعریف می سازد. سوژه برای خروج از نقصان معنایی خویش در یک سیر سلوکی، بدون مقاومت در برابر هستی، وجه تعینی خود را واگذار می‌کند. همه چیز در یک همگونی و همایی مانند یک سمفونی پیش میرود. هدف پژوهش ادراک نظام معنایی سلوکی در تن نگاشته آیینی سه نقطه می باشد. نتایج پژوهش نشان می دهد که سوژه شوشی در سطح ژرف ساخت گفتمان بر اثر رخدادگی معنا در یک ارتباط عرفانی و مسلکی؛ بوش را از درون تجربه نموده و به تطبیق با هستی حضور عشق متصل می گردند.

a phenomenal semio-semantic discourse analysis of love-related tattoos in safavid era’s creation

in east, tattoos have symbolic function and functionality as images upon the subject’s body. the ceremonial presence of the tattooed illustration of three dots with a mystical function on the subject’s hand is akin to a pledge of non-modality branded on the subject’s very flesh by existence. throughout an affective-tensive process, the subject’s body –in an impulsive situation– turns into that which is of a physical quiddity and a source of energy creation. to go past oneself and arrive at the conceptual halo of love, the subject assumes a transcendental state. amidst this trance-induced atmosphere of discourse, the body –the flesh– becomes deictic and invisibly objective; and, the mystical points and dots in stative time reveal a non-determined system upon the subject’s body. in its becoming, the stative subject is separating, and escaping, from the cognitive state which has been intertwined with the soul of the existence due to a dasein mutation, thus experiencing existence from within. the results elucidate that the stative subject experiences existence from within amidst the deep surface structure of the discourse and by phenomenal actuality of meaning in a mystical-ideological relationship, hence connecting with the adjustment of oneself to the existentiality of love’s presence.