دایانویا به مثابه موضوع محاکات در روایت

روایت در تحلیل ساختارگرایانه، متضمن برخورداری از الگو و ضرب آهنگ است. الگو وجه ایستا و ضرب آهنگ وجه پویا و زمانمند روایت است. بر این اساس، روایت، ضمن بازنمایی جهانِ واقع، بسته به اینکه معطوف به امر زمانمند یا امر ایستا باشد، ساحت ویژه ای از هستی را، در معنای عام آن، به تصویر می کشد. به این ترتیب، هدف از انجام این پژوهش، پس ازتعریف مقدماتی میتوس و دایانویا به مثابۀ موضوع محاکات، طرح این نکته است که چنانچه محاکات در روایت متوجه امر ایستا باشد، چه تمهیداتی در بازنمایی ادبی به کار میرود. در همین راستا، کوشیده می شود ضمن تبیین ویژگیهای موضوع محاکات، فضای غالب روایت، مشخصۀ پدیدار بازنمایی شده، و سبک غالب بازنمایی را نیز مشخص کنیم. در این بررسیمشخص میشود تطابق و تناظر امر بازنمایی شده با جهان واقع قابل فروکاستن به یک رابطۀ تطابقِ متناظر نیست. درواقع محاکات از سویی مبتنی بر بازنمایی ماده و از سویی دیگر، مبتنی بر بازنمایی صورت یا فرم پدیدارهای جهان است. بنابراین امر بازنمایی شده در روایت ممکناست یا به واسطۀ اصل تطابق و یا به واسطۀ اصل همسانی رابطه ای مبتنی بر الف) این همانی یا ب( همسانی با پدیدارهای جهان برقرار کند. بدیهی است اتخاذ چنین نگرشی در باب موضوع محاکات قابلیت های تئوریکِ نظریۀ روایت را به مثابۀ نگرشی جامع تر افزایش خواهد داد و بنابراین توان تحلیلی آن را در واکاوی ژانرهای روایی تقویت خواهد کرد.

dianoia as the object of mimesis in narrative

in the representation of the real world, depending on whether the imitation focuses on the temporal or the static phenomenon, a particular facet of being, in its general sense, can be depicted. accordingly, the purpose of this study, after the preliminary definition of mythos and dianoia as the object of mimesis, is to suggest what devices are used in artistic/literary representation in case the imitation is directed to the static phenomenon. in this regard, while explaining the characteristics of the object of imitation, we try to determine the dominant atmosphere of the work of art, the characteristic of the represented phenomenon, and the dominant style of representation. this study shows that the relation of the thing represented to the real world cannot be reduced to a mere corresponding relation. in fact, imitation on the one hand is based on the representation of matter and on the representation of the form of the phenomena on the other hand. thus, the thing represented may establish relations based on (a) similarity or (b) homology to phenomena, either by the principle of correspondence or homogeneity. it goes without saying that adopting such an approach to the object of imitation promotes the theoretical capabilities of mimesis theory as a more comprehensive approach and thus strengthen its analytical power in the analysis of literary genres.