ساز کار روایت در تئاتر و درام و نظریه روایت شناسی پسامدرن

این مقاله با هدف بررسی و تحلیل سازوکارهای ساختار روایی در درام های مدرن و پست و مدرن نوشته شده است. از آنجایی که موضوع روایت اصولاً ناظر بر مطالعات ادبیات داستانی است و در دنیای درام شاخص اصلی بر محوریت مفهوم کنش و اجراپذیری متن نمایشی استوار است، موضوع روایت در درام با توجه به تمایزات جهان ادبیات نمایشی و ادبیات داستانی، محل چالش های نظری بوده است. بر این اساس در این مقاله با روش تحلیلی-تطبیقی، پسامدرنیزم در درام از دریچه روایت شناسی پسامدرن مورد مطالعه قرار گرفته است و در عین حال پرسشی مبنی بر اینکه آیا اساساً روایت شناسی پسامدرن وجود دارد یا خیر مورد تحلیل و بررسی قرار گرفته است. در واقع یافته های اصلی این مقاله در یک فرایند تحلیلی به چالش های توجیهی نظریه پسامدرن پرداخته است و نشان می دهد که ساختارهای روایی کلاسیک و مدرن هنوز بستر اصلی روندهای درام نویسی در جهان است اگرچه در این مقاله بر انواع مهم ساختارهای روایی درام توجه شده است، لیکن یافته های مقاله نشان می دهد، حتی با گسترش مفهوم تئاتر پسا دراماتیک و گونه های ضد متن و تصویری، درام نویسی مبتنی بر روایت پردازی های خطی و عمودی همچنان جز ساختارهای روایی حاکم بر دنیای ادبیات نمایشی است و فهم سازوکارهای ورایی ادبیات نمایشی، مستلزم تحلیل شیوه های روایت در درام و تمایزات آشکار آن با ادبیات داستانی است.

narrative mechanism in the theater and drama, and theory of postmodern narratology

this article has been written with the aim of examining and analyzing the mechanisms of narrative structure in modern, post and modern dramas. since the subject of narrative is primarily concerned with the study of fiction and in the world of drama the main indicator is based on the centrality of the concept of action and the applicability of the play text, the subject of narrative in drama has been a source of theoretical challenges. .so, in this article, with the analytical-comparative method, postmodernism in drama has been studied from the perspective of postmodern narratology, and at the same time, the question of whether postmodern narratology exists or not has been analyzed and examined. in fact, the main findings of this article in an analytical process address the challenges of justifying postmodern theory and show that classical and modern narrative structures are still the mainstay of drama writing trends in the world, although this article focuses on important types of drama narrative structures. however, the findings of the article show that, even with the expansion of the concept of post-dramatic theater and counter-textual and visual genres, dramatization based on linear and vertical narratives is still one of the narrative structures in the world of dramatic literature and understanding the mechanisms beyond literature. theatrical requires the analysis of narrative methods in drama and its obvious differences with fiction.