تحلیل روایت پریشی و چالش های نشانه معنایی آن با تاکید بر داستان شازده احتجاب

روایت کنش‌محور براساس نظام خطی و مبتنی بر نقصانی مادی تعریف شده و هدف اصلی آن تصاحب ارزش براساس حرکت کنشگران است. اما با ظهور دورۀ پساگرمسی در مکتب پاریس، به وجه جدید از روایت می‌رسیم که در آن، رخداد‌ها در جای اصلی خود قرار ندارد و به همین جهت سبب تشویش، ناهنجاری و آشفتگی ذهنی کنشگران و مخاطب می‌شود. در چنین شرایطی، تداخل روایی صورت می‌گیرد و با جابه‌جایی عناصر کنشی، زمانی و مکانی، روایت ساختارهای مستحکم خود را رها می‌کند. بر همین اساس، دورۀ جدیدی از روایت به نام روایتِ پساکنشی و پساتعینی آغاز می‌شود. این جابه‌جایی‌ها و تداخل‌های روایی که در بطن روایت رخ می‌دهد، سبب بروز روایت‌پریشی می‌شود. روایت‌پریشی سبب می‌گردد تا با نوعی مداخله و جابه‌جایی عناصر، با نوعی شگفتی مواجه شویم که در آن، روایت دیگر تابع فازها و مراحل فرایندی براساس الگوی کلاسیک نیست. پرسش مقاله عبارت است از: چگونه روایت‌پریشی سبب بروز اختلال در روند روایت می‌شود و آن را از وضعیت ثابت و رمزبندی‌شده به وضعیتی نامتعین و متلاطم تغییر می‌دهد؟ با توجه به رویکردِ پساکنشی، مسئلۀ اصلی مقاله این است که چگونه روایت‌پریشی شرایط تولید معنا را تغییر می‌دهد. هدف اصلی از این مقاله بررسی فرایند‌ روایت‌پریشی با تاکید بر عناصری مانند کنش‌پریشی، زمان‌پریشی، مکان‌پریشی و مضمون‌پریشی است. به‌منظور نیل به این هدف، بر داستان شازده‌احتجاب تمرکز شده است.

an analysis of disnarration and its semiotic challenges in shazde ehtejab

narrative is an action-oriented structure defined on the basis of a linear system based on material imperfection. the main purpose of such a narrative is to show the acquisition of value based on the movement of agents. however, with the advent of the post-greimas period in the paris school, we come to a new aspect of the narrative in which events are not in their original place and therefore cause anxiety, anomaly and mental confusion of agents and readers. it is in this context that the narrative overlaps and, by shifting the elements of action, time and place, the narrative leaves its strong structures. accordingly, a new era of narrative begins, which we call the post-action and post-deterministic period: these shifts and narrative interactions occur in the heart of the narrative cause disnarrative. disnarrative leads to encountering a kind of intervention and movement of elements or a kind of surprise in which the narrative is no longer a function of phases and process stages based on the classical pattern. the main question we face is how disnarrative disrupts the narrative process and changes it from a fixed and coded state to an indefinite and turbulent state? according to the post-action approach, the main issue of the article is to see how disnarrative changes the conditions of meaning production. the main purpose of this paper is to study the process of disnarrative with emphasis on elements such as anti-action, anachrony, displacement and dissemantic by focusing on the story of “shazdeh ehtejab”.