بررسی تداوم زمان در روایت داستان ساحران در قرآن (بر اساس نظریه ژرار ژنت)

روابط زمانی یکی از مهم‌ترین عناصر ساختار روایی است و مخاطب را به فضا و جهان داستان نزدیک‌تر می‌کند. یکی از حوزه‌های مورد بحث زمان در روایت، تداوم است. در تداوم، روابط میان مدت زمان وقوع رخدادهای داستان و حجم متن اختصاص‌یافته به عرضه همان رخدادها مورد توجه است. یافتن تداوم زمانی در متن و بررسی آن در نسخه‌های متعدد یک داستان، علاوه‌بر اینکه به درک بهتر آن متن از منظر روایی کمک می‌کند، باعث می‌شود تا مخاطب از نزدیک صحنۀ آن واقعه را لمس کند و با شتاب‌های مختلف آن پیش برود. در این پژوهش، به بررسی تداوم زمان در چهار نسخه از داستان ساحران و رویارویی آن‌ها با حضرت موسی (ع) و فرعون در قرآن براساس نظریه ژنت پرداخته می‌شود. از بررسی شگردهای روایی مربوط به تداوم زمان در این نسخه‌ها، این نتیجه حاصل شد که صحنه نمایش و گفت‌‌وگو، و مکث توصیفی بیش‌ترین میزان را به خود اختصاص داده‌ که زمینه عبرت گرفتن از داستان را فراهم می‌کند و درنهایت حذف و تلخیص دارای کمترین میزان است.

A study of time duration in narrating of magicians’ story in Qur’an(based on Gerard Genette’s perspective)

As one of the most significant elements of narrative structure, time relationships bring the audience closer to the atmosphere and world of the story. The issue of duration is the most discussed realm of time in the narrative which takes into account the relationship between the period of events’ occurrence in a story as well as the amount of the text devoted to the same events’ presentation. Indeed, finding the duration of time within the text and its investigation in different versions of a story leads to a better understanding of the given text. It also lets the audience be in close contact with the scene of that event and proceed along with its different acceleration. This paper tends to study the duration of time in four versions of magicians’ story and their confrontation with prophet Moses (AS) and Pharaoh in the Qur’an in the light of Gerard Genette’s perspective. Consequently, the examination of narrative techniques related to the time duration in these versions represented that the scene and dialogue, and the descriptive pause have obtained the highest frequency, and as a result, it provides a condition to take a lesson from the story, while the elimination and summarization have attained the least frequency.