مطالعه‌ی تطبیقی شیوه‌ی روایت در فیلم‌های ساختار زمانی نو و نگارگری ایرانی (نمونه‌های موردی: فیلم‌های شب روی زمین و کد زمان با شاهنامه و فالنامه طهماسبی)

ساختارهای زمانی نو یا روایت‌های مدولار در سینما به‌‌لحاظ شیوه روایت، قواعد عام زمانی حاکم بر سینمای کلاسیک را وانهاده‌ و به‌نحو متمایزی به روایت داستان ‌پرداخته‌ است. از سویی ویژگی‌های خاص بصری در نگارگری ایرانی، ازجمله فضای چندساحتی تقسیم ‌قاب و نمایش رخدادهای متعدد به‌طور هم‌زمان، به‌چشم می‌خورد که به‌لحاظ ساختاری و شیوه روایت مشابهت‌هایی با فیلم‌های مذکور دارد.  هدف این پژوهش مطالعه شیوه روایت و ویژگی‌های بصری فیلم‌های ساختار زمانی نو و مقایسه‌ آن با ساختار تصویری نگارگری ایرانی با تاکید بر نمونه‌های دوره صفوی بوده است. پرسش پژوهش این است که چه ویژگی‌های مشترکی از نظر شیوه روایت میان فیلم‌های ساختار زمانی نو و نگارگری ایرانی وجود دارد. چارچوب نظری این پژوهش برای مطالعه شیوه روایت برپایه پژوهش‌های دو نظریه‌پرداز مشهور حوزه روایت در سینما، آلن‌ کامرون و دیوید بوردول، استوار است. نمونه‌های مورد مطالعه هم ‌فیلم‌های شب روی زمین و کد زمان و نگاره‌هایی از نسخ‌ شاهنامه‌ و فالنامه طهماسبی بوده است. روش تحقیق توصیفی تحلیلی و تطبیقی بوده و گردآوری اطلاعات نیز با بهره‌گیری از اسناد مکتوب و مشاهده مستقیم صورت گرفته است. یافته‌ها نشان می‌دهد به‌لحاظ ساختاری و بصری مشابهت‌هایی میان فیلم‌های مورد مطالعه و ویژگی‌های بصری نگاره‌های ایرانی وجود دارد؛ ازجمله روایت غیرخطی و عدم توالی رویدادها، وجود فضای چندساحتی و نمایش توامان زمان‌های متعدد، روایت داستان‌های درهم‌تنیده به‌طور هم‌زمان با تعدد شخصیت‌ها، تعدد زوایا و منظرهای چندگانه.

A Comparative Study of Narration in New Temporal Structure Films and Iranian Miniature Painting (Case studies: Night on Earth and Timecode Films, Shahnamah and Falnamah Tahmasebi)

New temporal structures in Cinema are considered a special kind of storytelling and narration in cinema that can be contrasted with the simple narratives of classical cinema. In such works also known as cinematic modular narratives the filmmaker intends to challenge the viewer, arousing his/her imagination and curiosity. The multifaceted space, Split screen and the simultaneous presentation of diverse narratives and the infinity of qualitative and nonlinear place and time can be considered to be the components of Iranian painting.. It is noteworthy that these features were represented properly in the paintings of Tahmasebi era (Shahnamah and Falnamah) and these components can be identified in new temporal structure films. This study aims to investigate the characteristics of new temporal structure films and compare them with Iranian painting with an emphasis on the paintings of the Safavid period. The main question of this paper was: What are the common features of new temporal structure films and Iranian painting? Night on Earth and Timecode Films, and Shahnamah and Falnamah Tahmasebi were used as the sample. A descriptiveanalytical and comparative research method was employed in this study and data were collected through written documents and observation. Findings suggest that features such as creation of complex space, simultaneous presentation of events, multifaceted and multilevel space, lack of focus on a single character, and multiplicity of characters present in the new temporal structure films are similar to the paintings of Shahnamah and Falnamah Tahmasebi.