نگاه به جهان به‌مثابه گفتمان روایت یا تجربه زیسته

اساساً می‌توان دو نگاه به جهان را ازهم تمیز داد: یکی نگاهی که در نشانه‌شناسی کلاسیک روایی شاهد آن هستیم که جهان را به‌مثابه «متن» یا «گفتمان روایی» درنظر می‌گیرد و از این رو به رمزگشایی از آن می‌پردازد و دیگر نگاهی که جهان را نه به‌منزله «متن»، بلکه به‌مثابه «تجربه زیسته» می‌پندارد. درخصوص نگاه اول باید گفت ما جهان را همچون برگی از کتابی تلقی می‌کنیم که در آن نشانه‌هایی که باید مورد خوانش قرار دهیم، ثبت شده‌اند. لذا فهم جهان برابر است با رمزگشایی از آن اَشکال آشکار‌شده‌ای که، چه کلامی و چه غیرکلامی، همچون متن‌هایی تلقی می‌شوند که گویی «می‌خواهند چیزی بگویند». اما برعکس براساس نظام دوم، جهان را نه «خوانش»، بلکه «حس» می‌کنیم. در این مقاله، ضمن تجزیه و تحلیل این دو نگاه هستی در جهان و تاکید بر تمایز آن‌ها در تعامل شخصیت‌ها با جهان پیرامون، برآنیم به این پرسش بنیادین جواب دهیم که چگونه می‌توان بین این دو نگاه و نظام‌های معنایی تعاملی لاندوفسکی ارتباط برقرار کرد.

seeing the world as a narrative discourse or as a lived experience

we can consider two sets of views on the world: first the one from the the classical structural semiotics which considers the world as a “text” or as a “narrative discourse” and second the view which is based on the lived experience. these two sets of views on the world have each a specific design regime. in the first case we can say that we consider the world as page of a book on which we can find the hidden meanings, therefor to understand the world means to discover these hidden signs. on the contrary, based on the second regime we do not read the world anymore, but we feel it. in this article besides explaining about these two processes of meaning production and their relationship with the regimes of meanings suggested by eric landowski, we analyze the behavior of some main characters of the novels and in their interactions with their surrounding and the world.