تحلیل کارکردهای گفتمانی ابژه در روایت خانه روشنان گلشیری

مسئلۀ مقالۀ حاضر بر پایۀ این فرضیه شکل گرفته که ابژه ها با وجه جهان شمولی خود می‌توانند در کارکرد های مختلف سوژگانی، بیناسوژه ای، بیناابژه ای، پدیداری، پروتزی و جسمانه ای نقش ایفا کنند. بر پایۀ این، پرسش اصلی مقالۀ پیشِ‌رو این است که جایگاه ابژه در مناسبات اجتماعی کجاست و ابژه چگونه و برمبنای کدام کارکردهای روایی می تواند منظر سوژه و راوی را ازآنِ خود کند و با ساختارمند کردن سکانس های کنشی او حتی ارتباطات بیناسوژه ای و بیناابژه ای را سامان بخشد. درواقع هدف اصلی پژوهش حاضر تبیین نقش و جایگاه ابژه در مناسبت های بینانشانه ای، بیناابژه ای و اجتماعی از منظر نشانه‌ معناشناسی برمبنای روایت «خانه روشنان» گلشیری است. بررسی نشانه معناشناختی ابژه در «خانه روشنان» نشان‌دهنده ارتقای جایگاه ابژگانی ابژه تا سطح سوژه   کنشگر و ایفای نقش کنشگری و سوژگانی در بستری از کنش‌های بیناسوژه ای و اجتماعی است. «خانه‌روشنان» برپایۀ روایتی غیرخطی شکل می گیرد و ازجمله معدود آثاری است که در آن ابژه وظیفۀ روایتگری را برعهده دارد و همه‌چیز از منظر او ارزیابی می شود. در این اثر، ابژه با نقش ها و کارکردهای بیناسوژه ای و بیناابژه ای، نبض روایت را دراختیار می گیرد و برمبنای کنش های اجتماعی در تعاملی ادراکی حسی و تنی با دیگر سوژه ها قرار می گیرد و درنتیجه به مقام سوژه کنشگر ارتقا می یابد.

Analysis of the functions of the object in the narrative of the House of Atheists of Golshiri

The issue of the present article is based on the hypothesis that objects with a universe of their own can play a role in various functions of a Subject, Between the subject and object, phenomenological, prosthetic, and physical form. Based on this, the main question is where is the position of the object in the social relations? And how can the object, based on which discursive functions, take the perspective of the subject and the narrator and, by structuring its action sequences, even organize communication between subject and object? In fact, the main purpose of the present research is to explain the role of the object in the intersign, between object and social events in terms of semiotics based on the narration of the Golshiri’s KhanehRoshanān. The examination of the semiotics of the object in the KhanehRoshanān indicates the improvement of the object’s objective position to the level of the subjectactor and the role of activism and subjectivity in the context of the activities between the subject and the social. The KhanehRoshanān is based on a nonlinear narrative and is one of the few works in which the subject assumes the duty of narration and evaluates everything from his point of view. In fact, in this work, an object with roles and functions between subject and objects takes the pulse of narration and takes place on the basis of social actions in a perceptualsensory interactivity with other subjects, and thus leads to the position A subjectactor is promoted.