بررسی روابط بیناجسمی در مجموعه‌نمایش‌های مُد از توم براون

جسم، همچون متن، تن، بدن و رسانه، یکی از مادّه‌ها و حایل‌های گفتمانی مهم در هنر اجراست. جسم همواره با مفاهیم بدن و تن خلط شده، درصورتی که کارکرد هریک در اجرا و روایت متمایز از دیگری است. جسمْ آن ابژۀ دارای هویت در صحنه است که از اعماق فرهنگ‌ها، تاریخ، روایت‌ها، بافت‌ها و خاطرۀ فردی/ جمعی دست به معناسازی می‌زند. اجراهای نمایش مُد، اغلب با رویکردهای ساده‌ای در اجرا و روایت همراه بوده‌ است؛ اما توم براون، طراح ارشد امریکاییِ نشانِ شانل، مرز مادّه‌های گفتمانی و نحوۀ ارتباط آن‌ها در اجرا و روایت را برهم می‌زند. در اجراهای او، اجسام وضعیت‌های گفتمانی مختلفی را، چه روی صحنه و چه در وجه روایی، به‌وجود می‌آورند که هدف ما بررسی آن‌ها در سطوح تجلی صحنه‌ای است. در اجراهای او، جسم چگونه از فضا و مکان اجرای مُد، تصویر متفاوتی ارائه می‌کند؟ به‌نظر می‌رسد جسم، به‌مثابۀ حایلی گفتمانی، با دو ویژگی بی‌واسطه گری و قلمروزدایی از قاعدۀ روایت، می تواند ارتباط فیزیکی خود در موقعیت یا مکان را قطع کند. اجسام در چه وضعیت گفتمانی بیناجسمی‌ای در اجرای نمایش مُد، لباس‌های حاضرآماده را دچار دگردیسی می‌کنند؟ به‌نظر می‌رسد اجسام با تشکیل جسمِ مرکب در وضعیت گفتمانی چندجسمی می‌توانند لباس‌های حاضرآماده یا برش‌خورده را که روایتی از سری‌دوزی هستند، وارد نوعی پوستۀ جدید کنند.

A study of the Intercorps relations in the series of ‘Fashion’ shows by Thom Browne

Corpse, like text, soma, body and media is one of the important substances and mediation discursive in performance art. Corpse is always mixed with soma and body concepts however, their applications in performance and narrative are different. Corpse is an object in scene which has identity which makes senses from the depth of cultures, history, tales, contexts and individual and public memories. In the performances of ‘Fashion’ shows we mostly deal with simple approaches but, Thom Browne; the senior designer of American ‘Channel’ brand changes the borders of discursive substances and their relations. The things in his performance make different discursive situations either on the scene or in narrative aspects which we are going in current paper to study those aspects in performative manifestation. How corpse in his performances makes different images of the place of his show? It seems corpse as mediation discursive is able to cut its own physical connection with the place by two features of deterritorialization and disintermediation from the principle of the narrative. In ‘Fashion’ show, corpse in which intercorps discursive make metamorphosis in ready to wear clothing? Seems, corpse by forming compound corpse in multicorporeal discursive situation is able to put ready to wear or cutting clothing which holds a sign of casual sewing in a kind of new layer.