when to start teaching english? a comparative study of english language policymaking in iran and asian nations

One key dimension of language-in-education policymaking is the onset age of foreign, essentially english, language education. motivated by advantages associated with english knowledge, there is a growing trend worldwide to include english in primary school curricula and lower the age of its learning. the age at which iranian students begin learning english formally has been contentious for post-revolutionary iran. the paper intends to examine iranian english policymaking vis-à-vis its start age at de-jure level by macro-level stakeholders in iran’s ministry of education and similar state bodies and compare it with similar educational planning in several asian nations (south korea, japan, china, kuwait, saudi arabia, taiwan, and vietnam). interviews, official documents, and archived online data were used. to analyze data, content analysis was employed. findings suggest that asian nations make explicit policy statements pertaining to neoliberal globalization agendas, deem english communication skills as part of human capital and lower the age of english education to address the english needs of their respective nations. this policy has been accelerated by an explosive social demand for english. results also indicate that despite similar yet implicit globalization goals in macro-level documents and a similar social demand, iranian english policymaking is torn between politico-ideological imperatives and an expendable and unwarranted pressure dyed as professional advice with the former winning over the latter which, in turn, leads to delayed english education. the paper ends with an account of the consequences of late english education policy in iran.

از چه زمانی آموزش زبان انگلیسی را شروع کنیم؟ بررسی تطبیقی سیاستگذاری زبان در ایران و کشورهای آسیایی

یکی از عناصر اصلی سیاستگذاری در آموزش زبان­ ، سن شروع آموزش زبان خارجی می ­باشد. در بیشتر کشورهای دنیا، به دلیل مزایای دانش زبان انگلیسی درعصر حاضر ، آموزش آن در برنامه درسی دوره ابتدایی گنجانده شده است و سن شروع آموزش آن کاهش یافته است. در ایران پس از انقلاب اسلامی، سن شروع رسمی آموزش زبان انگلیسی بحث ­برانگیز و چالشی بوده است. هدف این پژوهش بررسی سیاستگذاری رسمی سن آموزش زبان انگلیسی در نظام آموزشی ایران و مقایسه آن با برخی کشورهای آسیایی (کره جنوبی، ژاپن، چین، کویت، عربستان سعودی، تایوان و ویتنام) است. برای گردآوری داده ­ها از مصاحبه­ نیمه ­ساختار یافته، اسناد رسمی نهاد­های دولتی و منابع برخط و برای تحلیل داده ها از روش تحلیل محتوا استفاده شد. یافته­ ها نشان می­ دهند که کشورهای آسیایی در پی اهداف و چشم اندازهای صریح جهانی شدن نئولیبرال،  دانش زبان انگلیسی را یک سرمایه انسانی تعریف و با پایین آوردن سن یادگیری این زبان تلاش دارند نیازهای زبانی خود را مرتفع سازند. با افزایش تقاضای اجتماعی، این سیاستگذاری آموزشی در کشورهای آسیایی شتاب بیشتری نیز گرفته است. نتایج همچنین نشان می­ دهد که علیرغم چشم اندازهای مشابه ولی غیر صریح جهانی شدن در اسناد بالادستی ایران و تقاضای جامعه، سیاستگذاری در خصوص سن شروع آموزش زبان انگلیسی تحت تاثیر دو مقوله مهم قرار دارد که در کشورهای آسیایی مطرح نیست: اول ، نظریه ­ای که ظاهر علمی به آن داده می شود (فرضیه دوره بحرانی) که به عنوان عامل فشار بر سیاستگذاران آموزشی ایران عمل می کند، و دوم ، ملاحظات  سیاسی-ایدئولوژیک. در بخش پایانی این مقاله، تبعات تاخیر در آموزش زبان انگلیسی در ایران مورد اشاره قرار می­ گیرد.