taqiyyah as a behavioral method in islamic education: comparison of agreement and disagreement opinions

Taqiyyah means expressing or concealing one’s belief and action against one’s heart to avoid religious or worldly harm is one of the jurisprudential issues that has educational consequences. the purpose of this study is to investigate taqiyyah as a behavioral method in islamic education by applying the pros and cons from both jurisprudential and educational aspects. the method of the present study is a qualitatively comparative with an analytical-inferential approach. researchers have used the library method to collect data, including the study of primary and secondary sources. to analyze the data, the qualitative analysis method was used based on data recording and categorization of the &subject& unit. findings of research in the field of jurisprudence show that shiite jurists were mainly in favor of taqiyyah and sunni scholars were against it. from the educational point of view, taqiyyah means positive in the sense of selfcontrol and tolerance with people whose beliefs are not in line with one’s beliefs. the main similarity between the proponents and opponents of taqiyyah is the recourse of both groups to the verses of the qur’an and the behavior of the prophet mohammad and his companions through the presentation of different interpretations. another finding of the research shows that according to the proponents, in many matters of life, it is not necessary to refer to taqiyyah and it cannot be referred to as a permanent behavioral principle. according to the opponents of taqiyyah, in the contemporary world and due to the new developments based on the prevalence of legal mechanisms in society, resorting to taqiyyah is not necessary. the similarity between the two groups of proponents and opponents of taqiyyah is the attention to positive developments such as civil rights and negative developments such as the increase of religious extremism to accept or reject taqiyyah.

تقیه به عنوان یک روش رفتاری در تربیت اسلامی : تطبیق نظرات موافق ومخالف

تقیه به معنای ابراز یا کتمان عقیده و عمل برخلاف نظر قلبى خود براى اجتناب از ضرر دینى یا دنیایى یکی از  موضوعات فقهی است که دارای پیامدهای تربیتی است.  هدف پژوهش حاضر ، بررسی تقیه به عنوان یک روش رفتاری در تربیت اسلامی ازطریق تطبیق نظرات موافق ومخالف از دو جنبه فقهی و تربیتی است.  روش تحقیق حاضر ، تطبیقی کیفی با رویکرد تحلیلی – استنباطی است . محققان برای جمع آوری داده ها از روش کتابخانه ای شامل بررسی منابع اولیه ومنابع ثانویه و برای تحلیل داده ها از روش تحلیل کیفی مبتنی بر ثبت داده ها و تعیین مقوله ها بر اساس واحد & موضوع & سود جسته اند. یافته های تحقیق در بعُد فقهی نشان می دهد که فقیهان شیعه عمدتا طرفدار تقیه و علمای اهل تسنن با آن مخالف بوده اند. عمده ترین وجه تشابه موافقان ومخالفان تقیه ، توسل هر دو گروه به آیات قرآن و رفتار پیامبر و صحابه او ازطریق ارائه تفاسیر متفاوت است. یافته دیگر تحقیق نشان می دهد که از نظر موافقان ، در بسیاری از امور زندگی لزومی به مراجعه به تقیه نیست و نمی توان آن را به عنوان یک اصل رفتاری دائم مورد رجوع قرار داد. از نظر مخالفان تقیه ، در جهان معاصر و با توجه به تحولات جدید مبتنی بر رواج مکانیزم های قانونی در جامعه ، توسل به تقیه ضرورتی ندارد. وجه تشابه بین دو گروه موافقان ومخالفان تقیه ، توجه به تحولات مثبت همچون حقوق شهروندی وتحولات منفی همچون افزایش افراطی گری های مذهبی برای پذیرش یا رد تقیه است.