a comparison of employee’s engagement models with emphasis on human resources in iranian organizations

Many organizations face the challenge of having employees with low sense of job belonging. the aim of this study was to compare employee’s belongingness models with emphasis on human resources in iranian organizations. the method of research is qualitative comparative using contentoriented analysis approach. the statistical population includes all models of employee’s job belonging using purposeful sampling method for selection of samples. the method of data collection is documentary and method of data analysis was deductive content analysis. findings show that the highest degree of similarity among employee’s job belongingness models is on emotional belonging, work quality, possibility of progressiveness and reward and benefits components. also, out of the 14 selected models, about one third emphasize on role of effective leadership, customer orientation, and productivity dimensions to increase employee’s job belonging. another finding of the study is lack of attention of all models to the role of components such as social and organizational cultures. according to the research findings, it is suggested to human resources policymakers in governmental and nongovernmental organizations of iran to pay more attention to components such as role of social culture and organizational culture to design a new model for their organizations.

مقایسه الگوهای تعلق خاطر کارکنان با تاکید بر منابع انسانی در سازمان های ایرانی

بسیاری ازسازمان ها با چالش وجود کارکنان با تعلق خاطر کاری پایین روبرویند. هدف پژوهش حاضر ، مقایسه الگوهای تعلق خاطر کارکنان با تاکید بر منابع انسانی در سازمان های ایران بود. روش تحقیق حاضر ، تطبیقی کیفی با رویکرد تحلیل محتوی جهت دار است . جامعه پژوهش شامل کلیه الگوهای تعلق خاطر کاری کارکنان و شیوه نمونه گیری هدفمند در دسترس می باشد. روش جمع آوری داده ها ، کتابخانه ای و روش تحلیل داده ها ، مقوله بندی قیاسی است. یافته های تحقیق نشان می دهد که بیشترین درجه تشابه بین مدل های تعلق خاطر کاری تاکید آنها بر مولفه های تعلق احساسی ، کیفیت کار ، امکان پیشرفت وپاداش ومزایا است. هم چنین از بین 14 مدل منتخب، حدود یک سوم آنها بر نقش مولفه هایی همچون رهبری موثر ، مشتری محوری ، و  بهره وری در ایجاد تعلق خاطر شغلی تاکید ورزیده اند. یافته دیگر تحقیق مبین عدم توجه کلیه مدل های منتخب به نقش مولفه هایی همچون فرهنگ اجتماعی و سازمانی در تعلق خاطر کاری کارکنان است.با توجه به یافته های تحقیق به سیاست گزاران منابع انسانی در سازمان های دولتی وغیردولتی ایران پیشنهاد می گردد ضمن توجه به مولفه های مشترک در مدل های بین المللی تعلق خاطر کاری ، در فرایند طراحی مدل مناسب برای سازمان خود ، توجه به مولفه هایی همچون نقش فرهنگ اجتماعی و فرهنگ سازمانی را مدنظر قرار دهند.