a comparative study of social education in the primary education of iran and japan

The purpose of the present paper is to compare social education in the educational system of iran and japan from the perspective of macro policies and content analysis of primary school textbooks. the research method is comparative (qualitative type) using bereday’s analysis approach to analyze data. the unit of analysis and level of observation is macro (country) sampling strategy is different social systems, different educational outcomes based on the making stranger familiar approach. to collect data, educational resources such as national documents, ministry of education reports, elementary school textbooks, and journal articles and books were used. the findings of the study showed that main iran’s educational policies on social education influenced by the three factors of national identity, islamic identity and modern identity, while in japan macro education policies are influenced by buddhist and shinto religion, confucianism, nationalism and modernism. the japanese education system in primary education compared to the iranian education system has a much stronger policy and process focus on the social education of children. according to this study, the upstream documents of the japanese education system strongly emphasize the increasing role of modernism (as opposed to other factors) and the teaching of concepts such as the environment, global issues, international understanding, cultural exchanges, citizenship, the future of the world and the role of japan. in addition, the findings show that the time allocated, and the variety of topics related to social education in japanese primary education is more than that of iran. the key recommendation of this study is to reconsider and recreate strategic approaches to social education and to focus on formal (intentional) and informal (hidden) education programs on the real and daily social life of children in iranian primary education.

مطالعه تطبیقی تربیت اجتماعی دردوره آموزش ابتدائی ایران و ژاپن

هدف مقاله حاضر مطالعه تطبیقی تربیت اجتماعی در نظام آموزشی ایران و ژاپن از منظر سیاست های کلان و تحلیل محتوای کتب دوره ابتدائی است. روش پژوهش، تطبیقی (کیفی) و برای تحلیل داده ها و ارائه نتایج از رویکرد ناحیه ای بردی استفاده می شود. سطح تحلیل و واحد مشاهده تحقیق & کلان & ( کشور ) و استراتژی انتخاب نمونه & نظام های اجتماعی متفاوت، نتایج آموزشی متفاوت & بر اساس رویکرد & آشنا سازی غریبه ها & است. برای جمع آوری داده ها، از منابع آموزشی همچون اسناد ملی،گزارش های وزارت آموزش و پرورش، کتب درسی دوره ابتدایی، مقالات نشریات و کتب استفاده گردید. یافته های پژوهش نشان داد اسناد بالادستی در ایران متاثر از سه عامل هویت ملی، هویت اسلامی و هویت مدرن به مفهوم تربیت اجتماعی کودکان توجه دارند در حالی که در ژاپن سیاست های کلان آموزشی متاثر از آیین بودایی و شینتو،کنفوسیوسیسم، ناسیونالیسم و مدرنیزم است. نظام آموزشی ژاپن در دوره ابتدایی در مقایسه با نظام آموزشی ایران توجه سیاستی و فرایندی بسیار قوی تری به تربیت اجتماعی کودکان دارد. براساس این پژوهش، اسناد بالادستی نظام آموزشی ژاپن به شدت بر افزایش نقش عامل مدرنیزم( در مقایسه با دیگر عوامل ) و آموزش مفاهیمی همچون محیط زیست، مسائل جهانی، تفاهم بین المللی، تبادلات فرهنگی، شهروندی، آینده جهان و نقش ژاپن تاکید می ورزند.  علاوه بر این نتایج تحقیق نشان می دهد که زمان اختصاص یافته ،و تنوع موضوعات مرتبط با تربیت اجتماعی در دوره ابتدایی ژاپن بیشتر از ایران است. توصیه سیاستی کلان و کلیدی این پژوهش، بازنگاری و بازآفرینی رویکردهای راهبردی وسیاستی به تربیت اجتماعی و معطوف نمودن برنامه های آموزش رسمی (قصد شده) و برنامه های آموزش غیررسمی (پنهان و برنامه ریزی اجتماعی) به زندگی اجتماعی واقعی و روزمره کودکان در دوره آموزش ابتدایی ایران است.