مسیرهای مشارکت علوم انسانی و اجتماعی در بوم‌سازگان نوآوری: دلالت‌هایی برای خط‌مشی‌گذاری

هر چند که نظریه بوم‌سازگان نوآوری در زمینه فناوری و به یک معنا در علوم پایه و مهندسی، تا حد خوبی ساختار و توسعه یافته، در علوم انسانی و اجتماعی و فناوری های نرم به درستی شکل نگرفته است. شاید از این‌رو که پژوهش‌گران حوزه مطالعات نوآوری همواره با ذهنیت اقتصادی به مفهوم «نوآوری» نگریسته اند. این‌ رویکرد اقتصادی، آغازگر شکل گیری گفتمان «ارزش ابزاری» در ارزش گذاری پژوهش های علوم انسانی و اجتماعی است که به عنوان منطقی برای حمایت مالی آغاز شد و شروع به گسترش کرد. فراگیر شدن این گفتمان و مقایسه نتایج پژوهشی این علوم با علوم پایه و مهندسی توسط معیارهای ارزیابی یکسان، چالش ها و آسیب های فراوانی در میان فعالان در حوزه علوم انسانی و اجتماعی داشته و به ایجاد فضایی دلسردکننده و انزوای آن ها منجر شده است. در مقابل این گفتمان، پژوهشگران علوم انسانی و اجتماعی بر این باورند که کاری که انجام می دهند در مقابل «ارزش ابزاری» دارای یک «ارزش ذاتی» است که اقتصاد نمی تواند در آن نقشی داشته باشد. این تقابل در توجیه و منطق سرمایه گذاری در فعالیت ها و پژوهش‌‌های علوم انسانی و اجتماعی اختلافات راهبردی جدی ایجاد می کند. در این مقاله ضمن مرور دیدگاه های طرح شده پیرامون «ارزش» پژوهش‌‌ها علوم انسانی و اجتماعی در بوم‌سازگان نوآوری، مدلی برای نشان دادن گذرگاه های مشارکت این علوم در بوم‌سازگان نوآوری پیشنهاد شده است. این مدل می تواند راهکاری برای مصالحه منتقدان ابزارگرائی در مقابل اقتصاددانان بوده و مسیر پیش روی تامین مالی پژوهش‌‌ها علوم انسانی و اجتماعی را هموارتر کند. در نهایت دلالت هایی برای خط‌مشی‌گذاری در زمینه تامین مالی هر یک از گذرگاه های مشارکت پژوهش های علوم انسانی و اجتماعی در بوم‌سازگان نوآوری بیان شده است.

humanities and social sciences participation channels in innovation ecosystems: implications for policy making

although the theory of innovation ecosystems is well structured and developed in the field of technology and in a sense in basic sciences and engineering, it is not shaped in humanities and social sciences and soft technologies. perhaps because researchers in the field of innovation studies have always looked at the concept of “innovation” with an economic mindset. this economic approach is the beginning of the formation of the “instrumental value” discourse in the valuation of humanities and social science researches, which started as a rationale for getting financial support and began to expand. the spread of this discourse and the comparison of the research results of these sciences with the basic and engineering sciences by the same evaluation criteria have caused many challenges and harms among the activists in the field of humanities and social sciences and has led to the creation of a discouraging atmosphere and their isolation. in contrast to this discourse, humanities and social science researchers believe that the work they do has an “intrinsic value” in contrast to &instrumental value& in which the economy cannot play a role. this confrontation creates serious strategic differences in the justification and logic of investing in the activities and researches of humanities and social sciences. in this article, while reviewing the views proposed about the “value” of humanities and social sciences research in innovation ecosystems, a model is proposed to show the channels of participation of these sciences in innovation ecosystems. this model can be a solution for the compromise of critics of instrumentalism in front of economists and make the way forward for financing humanities and social sciences research smoother. finally, implications for policy making in the field of financing each of the channels of humanities and social science research participation in innovation ecosystems have been stated.