خود‌مدیریتی روزمره و درگیری‌ شغلی کارکنان: تحلیلی بر نقش میانجی منابع‌ شغلی

تقریبا در تمام کشورها عمده‌ترین بخش نیروی انسانی نظام بهداشتی را پرستاران تشکیل می‌دهند. یکی از مسائل مطرح شده در مشاغل پرستاری، پایین بودن یا نبودن رضایت شغلی پرستاران است، این امر می‌تواند به کاهش کیفیت مراقبت، ترک خدمت پرستاران و غیبت از کار منجر شود. کمبود پرستار و خروج بالای پرستاران از این حرفه یک معضل جهانی است. بنابراین، در پژوهش حاضر رابطه‌ بین خود‌مدیریتی روزمره با منابع‌  شغلی و درگیری‌ شغلی پرستاران بیمارستان‌های ساسان و فیروز‌گر استان تهران بررسی شده است. این پژوهش روی نمونه‍ای 202 نفری از پرستاران این دو بیمارستان‌ استان تهران صورت گرفت. برای گردآوری داده‍ها از پرسشنامه استاندارد هاتون و نک، به منظور بررسی خود‌مدیریتی روزمره، پرسشنامه جکسون و روتمن، برای بررسی منابع‌ شغلی، هاکمن و اولدهام و پرسشنامه شاوفلی و بکر به منظور بررسی درگیری‌ شغلی استفاده شده است. در این پژوهش برای بررسی روایی و تایید مدل و پایایی تحقیق از تحلیل عاملی تاییدی (caf) و آلفای کرونباخ استفاده شده است و برای آزمون فرضیات تحقیق از معادلات ساختاری (scm) استفاده شده است. تجزیه و تحلیل داده‌ها نشان می‌دهد بین ابعاد خود‌مدیریتی روزمره و درگیری شغلی رابطه‌ مثبت و معناداری وجود دارد. وجود رابطه‌ مثبت و معنادار بین خود‌مدیریتی روزمره و منابع‌  شغلی نیز تایید می‌شود، همچنین، رابطه‌ مثبت و معناداری بین منابع‌ شغلی و درگیری‌کارکنان وجود دارد.