مشارکت مردمی و ناجا؛ ضرورت ها، زمینه ها، اهداف و راهبردها

تنوع ماموریت‌ها و پیچیدگی شرایط و محیط عملیاتی برای بسیاری از سازمان‌ها و حتی دولت‌ها، وضعیتی را پدید آورده که به رغم امکانات بسیار، با اتکای صرف به توانمندی‌های درون سازمانی دیگر نمی‌توان به نحو مطلوب به اهداف و آرمان‌ها و ماموریت‌ها دست یافت. لذا بهره‌گیری از ظرفیت‌های غیر سازمانی در جهت بهینه‌سازی ظرفیت‌های سازمانی پلیس امروز یک ضرورت اجتناب ناپذیر است. ظرفیت‌های موجود در حوزه اجتماعی و سرمایه‌های موجود در این حوزه که خود از حوزه‌های اصلی ماموریت نیروی انتظامی است و عمده ذی‌نفعان خدمات نیروی انتظامی را آحاد آن تشکیل می‌دهند، فرصت‌ها و امکانات جدیدی را برای این برنامه‌ریزان، سیاستگذاران، مجریان امور و وظایف این نیرو ایجاد می‌کند. از سوی دیگر منزلت و جایگاه نهادی و سازمانی نیروی انتظامی در قیاس با دیگر سازمان‌ها در حوزه نهادی دولتی و در افکار عمومی جامعه نیز حائز اهمیت است.مشارکت مردمی به مثابه راهبردی کلان در راستای تحقق این اهداف می‌تواند مورد توجه ویژه قرار گیرد. بهره‌گیری از ظرفیت‌ها و سرمایه‌های مختلف اجتماعی و از جمله تمایل و گرایش جامعه به مشارکت و همکاری با پلیس در حوزه‌هایی  از ماموریت‌های این نیرو و  مشارکت دادن نهادمند و سازمان‌یافته یا غیر سازمان‌یافته، آحاد جامعه و ذی‌نفعان در امور و خدمات  نیروی انتظامی، موضوعی است که می‌تواند در کاهش هزینه‌های این نیرو در انجام ماموریت‌ها موثر واقع شده و نوعی پایداری در وضعیت‌ها از جمله نظم، ثبات و امنیت اجتماعی ایجاد کند. هدف اصلی این پژوهش تبیین این دیدگاه و مبانی نظری و کاربردی آن در مقوله مشارکت اجتماعی به صورت کلی آن به منظور ترسیم خطوط راهنما و نقشه راه برنامه‌ریزی در اقدام سازمان‌یافته و غیر سازمان‌یافته مشارکت اجتماعی در حوزه ماموریت‌های نیروی انتظامی است. روش تحقیق بهره گیری از روش خبرگی و تحلیل داده‌های موجود در حوزه مشارکت اجتماعی می باشد.