نقش کاربردشناختی اجتماعی ضرب المثل ها در یادگیری زبان فارسی

ضرب المثل های فارسی افکار خردمندانۀ نسل های پیشین ایرانیان است که معمولاً در قالب زبانی کوتاه، آهنگین و ادبی به ویژه شعری هستند. اغلب این ضرب المثل ها معانی و ساختاری ساده دارند که به آسانی می توان آن ها را به خاطر سپرد و در ارتباط های شفاهی و نوشتاری به کار برد. مقاله های بسیاری ضرب المثل های فارسی را از منظرهای متفاوتی بررسی نموده اند؛ اما به اهمیت این ضرب المثل ها در افزایش سواد فرهنگی اجتماعی و توانش زبان شناسی اجتماعی و کاربردشناختی به عنوان بخشی از توانش ارتباطی فارسی آموزان توجهی نشده است. در این مقاله با روش اسنادی، به نقش ضرب المثل ها در بازنمایی و یادگیری بعضی از مولفه های فرهنگی اجتماعی زبان فارسی (ادب، تعارفات، جمع گرایی، و ...) پرداخته می شود. سپس طبقه بندی ای از ضرب المثل ها از آسان به سخت پیشنهاد و الگوی اصلاح شدۀ ریچموند (1987) برای مقایسۀ شباهت ها و تفاوت های ضرب المثل های فارسی با ضرب المثل های زبان مادری فارسی آموزان ارائه می گردد.

the socio-pragmatic role of proverbs in learning persian language

persian proverbs are iranian previous generations’ wise thoughts usually in short melodic linguistic and literary especially poetic form. they often have simple meaning and structure that makes them more memorable and easy to use in oral and written communications. many articles have investigated persian proverbs from different points of view. but not enough attention has been paid to the importance of these proverbs in enhancing sociocultural literacy and sociolinguistic and pragmatic competences as parts of persian learners’ communicative competence. in this article, by the documentary method, it is paid to the role of proverbs in representing and learning some sociocultural features of persian language (politeness, compliments, collectivism, etc.). then, two things are suggested, a proverbial categorization from easy to hard, and richmond’s (1987) revised model for comparing the similarities and differences between persian proverbs and learners’ mother tongue proverbs. the results of a comparative study between persian and arabic proverbs in the persian class of arab learners are discussed.