بنیان‌های انسان‌شناسیِ نظریه‌پردازی ارتباطی و سیاست‌گذاری رسانه‌ای

این پژوهش، مطالعه‌ای میان‌رشته‌ای درمورد تاثیرات «انسان‌شناسی فلسفی» بر «نظریه‌پردازی ارتباطات و سیاست‌گذاری رسانه‌ای» است و درصدد بررسی این مسئله است که پارادایم شیفت در اندیشة انسان‌شناسی، چگونه دانش ارتباطات را دستخوش دگرگونی کرده است. برای رسیدن به این هدف، با استفاده از روش تحقیق کتابخانه‌ای و فوکوس‌گروپ، نمودهای گفتمانِ دو رویکرد کلانِ انسان‌شناسیِ فلسفی (ذات‌گرایی و نامینالیسم)، در نظریات ارتباطی و سیاست‌گذاری رسانه‌ای را استخراج کردیم. یافته‌های این تحقیق، ما را به شناختی جدید از دانش رسانه‌ای می‌رساند که می‌توان آن را تحت‌تاثیر نوع انسان‌شناسی، به دو بخشِ «نظریه‌های ارتباطی ذات‌گرا» و «نظریه‌های ارتباطی نامینالیستی» تقسیم کرد. همچنین، نشانگر این واقعیت است که تکنولوژی و دانش رسانه‌ای در درون بافتار فکری انسان‌شناسی قرار دارد و از سوی آن احاطه شده است. به‌علاوه، نتایج به‌دست‌آمده، ما را به این شناخت می‌رساند که چگونه گفتمان‌های مسلط انسان‌شناسی، پیش‌فرض‌هایی تولید کرده‌اند که در نظریه‌پردازی و سیاست‌گذاری رسانه‌ای، تاثیراتی عمیق گذاشته‌ است، حال‌آن‌که منشا این پیش‌فرض‌ها تاکنون برای ما نامرئی بوده است.

The Anthropological Foundations of Theorizing Communication & Media Policy Making

This research is an interdisciplinary study of the impact of “Philosophical Anthropology” on “Communication Theorizing” Media Policy Making. The research is opting to survey on the fact that how paradigm shift in anthropological thought has transformed communication knowledge. To achieve this, by acquiring the methodology of library study focus group, the manifestations of the discourse between the two mass approaches of philosophical anthropology (Nominalism essentialism) in communication theories and media policy making were extracted. The findings of the research direct us to a new cognition of media knowledge which can be divided into two communication theories of essentialism nominalism under the influence of anthropology. This also indicates the fact that technology and media literacy are inside the context of anthropology. In addition to that the outcomes lead us to the understanding of how dominant anthropology discourses have produced pre assumptions which have been effective in theorizing of media policy making. And, the origin of these pre assumptions have not been visible to us so far.