طیف رمزگان و نمادهای شادی و امید در غزل های مولانا

نمادهای شادی و امید به مثابۀ دو نشانۀ به هم پیوسته ای که همواره برصورت و معنای زندگی و منش آدمیان اثر می‌گذارد، در تمام فرهنگ ه ای بشری موضوعی درخور تامل بوده است. مولانا بنابرآن چه از آثارش، به ویژه غزلیات شمس به‌دست می آید، انسانی شاد و امیدوار است. در این مقاله، دو نشانۀ شادی و امید، نه تنها به مثابۀ دال هایی که بر مدلول هایی قراردادی و مشخصی دلالت دارند؛ بلکه به مثابۀ مرکز طیفی از نشانه های متعددی که به نوعی با شادی در پیوند بوده اند و از عوامل ایجاد آن به شمار می آیند، بررسی و تحلیل شده است. مسالۀ اصلی این نوشته نشان دادن گستره و طیف‌های معنایی شادی و امید است. این مساله با توجه به این فرض شکل گرفته است که فراوانی اوزان رقصان و لحن طرب‌انگیز و شادمانگی عشق، در غزل‌های مولوی، احتمالاً بیانگر معنایی فراتر از چیزی است که از دو نشانۀ شادی و امید دریافت می‌شود. بدین ترتیب بازنمود این طیف‌ها و هاله‎های معنایی ناشی از آن‌ها ضرورت می‌یابد و «هدف» نویسندگان بازنمود گسترۀ اندیشه و عمق عاطفۀ مولانا در باب این نشانه‌‌هاست. داده های پژوهش که با روش کیفی تحلیل و توصیف شده است، نشان می دهد که مولانا تقریباً در تمام لحظه های زندگی و در هر شرایط روحی و در هر برخورد با پدیده های محیطی، روحیۀ شاد خود را حفظ کرده و نگذاشته است گرد ناامیدی بر چهرۀ زندگی او بنشیند.

the range of codes and symbols of happiness and hope in mawlana’s sonnets

the symbols of happiness and hope as two interconnected signs that always affect the form and meaning of human life and character, have been a subject of reflection in all human cultures. rumi is a happy and hopeful human being according to what can be obtained from his works, especially the sonnets of shams. in this article, the two signs of happiness and hope, not only as signs that indicate conventional and personal meanings; rather, it serves as the center of a spectrum of various symptoms that are somehow associated with happiness and are considered to be the factors that cause it. the main issue of this article is to show the range and semantic spectra of happiness and hope. this issue has been formed according to the assumption that the abundance of dancing weights and the turbulent tone and joy of love in rumi’s sonnets probably expresses a meaning beyond what is received from the two signs of joy and hope. thus, it is necessary to represent these spectrums and the semantic auras that result from them, and the purpose of the authors is to represent the breadth of thought and the depth of rumi’s emotion in this regard. the data of the research, which have been analyzed and described by a qualitative method, show that rumi has maintained his happy spirit in almost all moments of life and in every mental condition and in every encounter with environmental phenomena, and has not left a circle of despair. sit on the face of his life.