جایگاه تاج و کلاه در نمادپردازی متون عرفانی

نمادها و سمبل ها بخشی از زبان عرفانی و جایگاه ظهور حقایق اشراقی و باطنی هستند که در گذر زمان و پهنۀ مکان، تغییر یافته اند و مطالعۀ آنها برای شناخت صحیح عرفان ضروری است. سرپوش های عارفان و صوفیان در اشکال و رنگ های مختلف، نمونۀ کاملی از این  نمادپردازی های عارفانه بوده اند، آن ها را «تاج فقر» نامیده اند و در رنگ «سفید» تقدس و صفا، در رنگ «سیاه» استهلاک در فقر، در رنگ «سرخ» قدرت و شهادت و در رنگ «ارزق»، امتزاج احوال را می دیده اند. در کلاه های ترک دار، هر ترک را نشانه ترک یکی از رذائل و طلب یکی از فضایل می دانسته اند. عرفا و صوفیه غالباً ساده ترین سرپوش ها را که بیشتر از نمد، پشم یا کرباس تهیه می شده برای نشان دادن بی اعتنایی خود به دنیا و پشت پا زدن به زرق و برق مادی استفاده می کرده اند. در این پژوهش که از نوع کتابخانه ای است به روش توصیفی – تحلیلی و با استناد به منابع دست اول و متون معتبر عرفانی به تفسیر و تحلیل داده ها پرداخته شده است.

the place of the crown and hat in the symbolism of mystical texts

symbols and symbols are part of the mystical language and the status of the emergence of eschigas and esoteric truths that have changed over time and space, which their study is essential for proper knowledge of mysticism. the covers of mystics and sufis in various shapes and colors have been a perfect example of these mystical symbols, calling it &the crown of poverty,& and in white, sacred, and in black, depreciating poverty, in the red color, power and testimony, and in the color of color, they have seen the merging of nature. in a hat, each craze is a sign of leaving one of the vices and seeking one of the virtues. mysticism and sufi often used the simplest capsules made of felt, wool or cobbled to show their disregard for the world and kick back to material glitter. this paper deals with the interpretation and analysis of data through a descriptive-analytical method based on primary sources and authentic mystical texts.