بررسی طنز در آثار بهرام صادقی بر اساس نظریۀ رابرت‌لیو با تاکید بر (سنگر و قمقمه‌های خالی و ملکوت)

نظریۀ طنز زبانۀشناختی رابرت‌لیو، یکی از نظریات کامل زبان‌شناسی در باب طنز است که پیش از رابرت‌لیو تحت‌ عنوان نظریۀ «انگارۀ معنایی» توسط ویکتور راسکین مطرح گردید و با واکاوی‌ها و نقد گوناگون مواجه شد که یکی از آنها الگوی رابرت‌لیو می‌باشد؛ لیو معتقد است طنز زبان‌شناختی از نوع غیر زبان‌شناختی آن متفاوت و جداست و این تنها ابهام است که سبب می‌شود طنزی، ویژگی زبان‌شناختی به خود بگیرد؛ این ابهامات در سه حوزۀ آوایی، واژگانی، نحوی و کاربرد شناختی رخ می‌دهد. بهرام صادقی برای طنز‌آمیز کردن حکایات خود از مجموع انگاره‌های زبان شناختی نیز بهره برده است. نتیجۀ این پژوهش که با روش توصیفی – تحلیلی به‌دست آمده است نشان می‌دهد نظریۀ انگارۀ معنایی رابرت‌لیو و چهارچوب نظری آن تا حدود بسیار زیادی با آثار طنز بهرام صادقی همخوانی دارد.

humorous article on bahram sadeghi s work based on robert delios theory with emphasis on (empty trench and thermoses and heaven)

robert lillo’s theory of linguistic comedy is one of the complete linguistic theories of humor that was first put forward by robert raskin under the concept of &semantic paradigm& by viktor raskin. it is distinct and distinct from the nonlinguistic one, and this is the only ambiguity that lends humor to the linguistic feature; these ambiguities occur in three phonetic, lexical, syntactic, and cognitive applications. bahramsadeghi also used linguistic paradigms to humorize his anecdotes. the results of this research, obtained by the descriptiveanalytical method, show that robert lieu’s semantic theory of theory and its theoretical framework are largely consistent with bahram sadeghi’s satirical works.the results of this research, obtained by the descriptiveanalytical method, show that robert lieu’s semantic theory of theory and its theoretical framework are largely consistent with bahram sadeghi’ssatiricalworks.