« نقد نقّادان ادبی»

نقد بر پایه‎ی‎ معناشناسی و پذیرش چندگانگی معنا باعث پیوند ذهن خواننده با ابعاد مختلف زیبایی‎شناسی متن می‎گردد؛ این درک درست از متن، خواننده را ترغیب می‎کند تا بیشتر بخواند و بیشتر لذّت ببرد، خوانشِ بیشتر نیز فرآیندی است دو سویه بین نویسنده و خواننده که نتیجه‎ی‎ آن جامعه‎ای‎‎ با فرهنگ بالاست که درست می‎اندیشد و نقد می‎پذیرد. در مقابل این نوع نگرش جدید، سنّت‎های ادبی در پی مطلق گرایی معنا هستند، نگاهی تک بعدی که انسان مُدرن، آن را بر نمی‎تابد و در صورت رواج  این گونه نقدها و متون ادبی، خواننده دچار بی میلی شده، منفعل می‎گردد؛ لذا مخاطب در صدد آنست که با‎ یادگیری مراحل نقد و با رعایت چهارچوب های علمی ‎آن، آثار بیشتری را بخواند و از لذّت ادبی و زیباشناسانه بهره‎مند گردد. در صورتی که او با برخورد های احساسی و عدم لحن سالم نقد مواجه شود، به دنبال راهکارهای ساده‎تر و سریع تری برای‎ ایجاد لذّت و سرگرمی‎ خواهد رفت و‎ این شکستی بزرگ برای فرهنگ و هنر‎ یک ملّت است. در مکتب شالوده شکنی برای خواننده و نویسنده وظایفی تعیین شده که به پویایی تولید و خوانش آثار ادبی می‎انجامد و بی توجّهی به آنها حاصلی جز جامعه‎ی‎‎ ادبی و هنری رو به اُفول نخواهد بود. در  این مقاله با روش تحلیلی سعی شده بی میلی مطالعه‎ی‎‎ آثار ادبی از منظر نقد ادبی علّت شناسی گردد.