تحلیلی بر وضعیت فضای سبز با رویکرد توسعه پایدار شهری مطالعه موردی: مناطق شهر اصفهان

فضاهای سبز در محیط شهری به‌عنوان یکی از معیارهای توسعه پایدار شهری جوامع مطرح بوده و درعین‌حال معیاری برای ارتقای کیفیت فضای زندگی محسوب می‌شوند. ازاین‌رو توزیع و پراکنش متعادل آن در سطح شهر اهمیتی بسیار دارد. در پژوهش حاضر با رویکرد «توصیفی-کمی و تحلیلی» تلاش شده است که ضمن ارزیابی وضعیت موجود، اولویت‌های توسعه این فضاها در سطح مناطق شهر مشخص شود. نتیجه بررسی‌ها نشان داد که طی یک دهه گذشته سرانه فضای سبز شهری شهر اصفهان از 5/15 مترمربع در سال 1382 به 4/27 مترمربع در سال 1390 افزایش‌یافته است. ولی هم‌زمان با این افزایش سرانه، اختلاف سرانه بین نواحی برخوردار و محروم از فضای سبز نیز به نحو چشمگیری افزایش‌یافته و عدم تعادل موجود در توزیع فضایی پارک‌های شهری، شدیدتر شده است. جامعه آماری پژوهش، مناطق چهارده گانه شهر اصفهان را شامل می‌شود که بر اساس 12 شاخص رتبه‌بندی شده‌اند. ازاین‌جهت شاخص‌های موردمطالعه با استفاده از مدل topsis به‌عنوان یک روش تصمیم‌گیری چند شاخصه مورداستفاده قرارگرفته و درنهایت با بهره‌گیری از gis نقشه سطوح توسعه مناطق در پنج سطح (بسیار توسعه‌یافته، توسعه‌یافته، نسبتاً توسعه‌یافته، محروم، بسیار محروم) ترسیم گردیده است. نتایج این پژوهش نشان می‌دهد که توزیع کاربری فضاهای سبز در مناطق شهری اصفهان متعادل نمی‌باشد.