ارزیابی تاب آوری کلانشهر اصفهان در برابر خشکسالی

با تغییرات آب‌وهوایی، مخاطرات طبیعی خطیری نظیر خشکسالی و تنش‌های آبی گریبان‌گیر شهرها شده‌اند. به ‌طوری‌ که وقوع مکرر خشکسالی‌ها مانع توسعه پایدار شهری شده‌اند. درکنار این چالش‌، رویکرد نوین تاب‌آوری شهری در برابر خشکسالی به مدیران شهری کمک می‌کند تا میزان سازگاری شهرها با تنش‌های محیطی را اندازه‌گیری کنند. از این‌رو هدف کلی این مطالعه ارزیابی تاب‌آوری کلان‌شهر اصفهان در برابر خشکسالی با استفاده از چارچوبی است که ابعاد و سنجه‌های اقتصادی، اجتماعی، زیست‌محیطی و نهادی را ادغام می‌کند. نوع پژوهش کاربردی و روش بررسی آن توصیفی-تحلیلی است. ابتدا فهرستی از سنجه‌ها و متغیرها بر اساس مطالعات اسنادی-کتابخانه‌ای تدوین شد. سپس تاب‌آوری کلان‌شهر اصفهان از سال 1390 الی 1400 در برابر خشکسالی توسط 22 سنجه و 31 متغیر مورد ارزیابی قرار گرفت. در ادامه به‌ منظور تعیین میزان اهمیت هر سنجه یا متغیر از روش تلفیق سوارا بهره گرفته شد. یافته‌ها گویای آن است که تاب‌آوری کلان‌شهر اصفهان در سال‌های 1390، 1391، 1394، 1397، 1398 و 1400 در برابر خشکسالی و کمبود آب افزایش (امتیازها نزدیک به عدد یک و بین 0.43-0.51) اما در سال‌های 1392، 1393، 1395، 1396 و 1399 کاهش یافته (امتیازها نزدیک به عدد صفر و بین 0.32-0.42) است. به طور کلی میزان تاب‌آوری کلان‌شهر اصفهان طی دهه 1400-1390 در برابر خشکسالی در وضعیت مطلوبی قرار نداشته و شهر اصفهان نیازمند تهیه واکنش‌ها و اقدامات متقابلی است که اثرات و پیامدهای خشکسالی را کاهش دهد. چنانچه این مهم به وقوع نپیوندد، جامعه شهری اصفهان زیر بار آسیب‌های ناشی از خشکسالی و کمبود آب کمر خم می‌کند.

evaluating the resilience of isfahan metropolis against drought and water shortage in the last ten years

climate change has exacerbated the risks of natural hazards, such as droughts and water stress,in cities. the recurrent occurrence of droughts has hindered sustainable urban development.in response to this challenge, the novel approach of urban drought resilience has emerged toassist urban managers in measuring the adaptability of cities to environmental stresses.accordingly, the overarching objective of this study is to evaluate the drought resilience ofisfahan metropolitan city using a framework that integrates economic, social, environmental,and institutional dimensions. the research approach is applied, and the research method isdescriptive-analytical. first, a list of indicators and variables was developed based ondocumentary and library studies. then, the drought resilience of isfahan metropolitan cityfrom 2011 to 2021 was evaluated using 22 indicators and 31 variables. subsequently, theswara method was employed to determine the relative importance of each indicator orvariable. the findings of the study indicate that the drought resilience of isfahan metropolisfluctuated over the period from 2011 to 2021. in the years 2011, 2012, 2015, 2018, 2019, and2021, the city's drought resilience was relatively high, with scores close to 1, and rangedbetween 0.43 and 0.51. however, in the years 2013, 2014, 2016, and 2017, the city's droughtresilience was lower, with scores close to 0 and ranging between 0.32 and 0.42. overall, thedrought resilience of isfahan city during the decade 2011-2021 was not satisfactory. the cityneeds to develop and implement proactive measures to mitigate the impacts and consequencesof droughts. if this is not done, the urban community of isfahan will continue to bear the bruntof the damage caused by droughts and water scarcity.