from subservient reticence to uncontainable defiance: the rendition of ophelia in the adaptations of hamlet by olivier, branagh, and almereyda

Ophelia in william shakespeare’s hamlet (2004) is a potent discursive site whose interpretive and critical valences have been salvaged through various adaptations of this play. through the utilization of critical insights of critics, such as jacques lacan (1977), elaine showalter (1985), and commentators like david leverenz (2004), bridget gellert lyons (1977), and philip armstrong (1996), the study identifies ophelia’s schizophrenic characterization, her reminiscences of the past, and her representation through the play’s iconographic values as the negotiable features for taping into ophelia’s multi-layered characterization. the study chooses laurence olivier’s adaptation (1948) as the more theatrical rendition of the play next to two more modernized and experimental adaptations done by michael almereyda (2000) and kenneth branagh (1996) to discuss its identification of these discursively potent features in ophelia’s adapted renditions. while utilizing its main critical insights, the study would also use the interpretive readings of commentators, such as amanda rooks (2014), jessica maerz (2011) and gulsen teker (2006) on the cinematic and literary significance of each of the selected adaptations in the continuum of the adaptations done on hamlet. in the study, it would be argued that although none of the adaptations could deny the patriarchal dominance over ophelia, the more experimental ones by branagh and especially almereyda do manage to tap into the ambivalent points of resistance which ophelia’s characterization could create against this dominance. these ambivalent points expose the incomplete nature of strategies which are adopted by the patriarchy in containing and othering figures such as ophelia.

از سکوت مطیعانه تا سرپیچی غیرقابل کنترل: ترجمان شخصیت اوفلیا در اقتباس‌های لارنس الیویه، کنت برانا، و مایکل آلمریدا از نمایشنامه‌ هملت، نوشته ویلیام شکسپیر

شخصیت اوفلیا در نمایشنامه هملت، نوشته ویلیام شکسپیر، موقعیت گفتمانی غنی است که توانش‌های تفسیری و انتقادی آن توسط اقتباس‌های گوناگون به تصویر کشیده شده‌ است. با بهره‌گیری از نظرات انتقادی منتقدانی همچون ژاک لاکان، الین شوالتر، دیوید لورنز، بریجت لیونز و فیلیپ آرمسترانگ، مطالعه پیش‌رو شخصیت‌پردازی اسکیزوفرنیک اوفلیا را بررسی می‌نماید، نحوه بازگشت‌های وی به گذشته را تحلیل می‌کند، و بازنمایی اوفلیا را از طریق عناصر شمایل‌نگاری به عنوان خصوصیات شخصیت‌پردازی وی در نظر می‌گیرد؛ عناصری که به وی شخصیتی چندلایه داده‌اند. مطالعه اقتباس‌های لارنس الیویه، کنت برانا، و مایکل آلمریدا را از نمایشنامه در نظر می‌گیرد تا بتواند خصوصیات گفتمانی شخصیت‌پردازی اوفلیا را تشخیص دهد و تحلیل نماید. حین استفاده از تفاسیر و نظرات انتقادی منتقدان برشمرده، مطالعه از نظرات آماندا روکس، جسیکا مائرز و گولسن تکر پیرامون اقتباس‌های منتخب نیز بهره می‌گیرد. مطالعه ادعا دارد که با وجود اینکه هیچ‌کدام از اقتباس‌ها چیرگی نظام‌ پدرسالار را بر اوفلیا انکار نمی‌نمایند، اقتباس‌های تجربی‌تر برانا و آلمریدا به جنبه‌های شخصیت‌پردازی چندگانه و متضاد اوفلیا – که می‌توانند برای این چیرگی چالش ایجاد نمایند – توجه‌ می‌کنند. این جنبه‌های چندگانه و متضاد نشان می‌دهند که تدابیر نظام پدرسالار در کنترل کردن و محدودسازی شخصیت‌های حاشیه‌ای مانند اوفلیا همواره ناقص است.