syntactic comprehension in persian-speaking agrammatics: further proof of trace deletion hypothesis

So far, there have been three important theories explaining the nature and extent of grammatical deficit in agrammatic aphasia. in this respect, while the two mainly performance-based theories of agrammatics, i.e. trade-off hypothesis (toh) and mapping hypothesis (mh), provide a very broad account of this deficit, the trace deletion hypothesis (tdh) pre-sents a much narrower stance on the nature of the deficit as well as on the question of modularity. this research, being the first one in the persian context, tries to test this theory in four gender-, education-, and age-matched persian-speaking agrammatics and the same matched controls via executing a grammatical judgment test. for the purpose of evaluating our participants’ performance, 90 pairs of sentences, composed of well-formed and ill-formed ones, were presented to the subjects in a randomized manner, based on which participants were supposed to express their opinions regarding their grammaticality in a grammatical judgment task. the types of sentences being testified included active agentive, object cleft, subject cleft, agentive passive, psychological passive and object wh-constructions. our findings, in line with the predictions of tdh, indicated that agrammatics faced many challenges with constructions in which constituent movements are involved. in contrast, their comprehension remained intact in agentive constructions. the theoretical and psychological implications of the findings are discussed.

درک نحوی در بیماران دستورپریش فارسی‌زبان: گواهی دیگر در باب فرضیه حذف رد

تاکنون، سه نظریه مهم به بررسیِ ماهیت و میزانِ نقصانِ دستوری، در بیماران زبان‌پریش پرداخته‌اند. از این منظر، در حالی‌که دو نظریة کنش‌محور دستور پریشی، یعنی فرضیه آستانة کنشی و فرضیة نگاشتی، رویکردی بسیار کلی را در زمینة این نقص به کار می‌گیرند، فرضیه حذفِ رد، تبیینی بسیار موشکافانه در باب ماهیت و همچنین حوزه‌ای بودنِ مغز در پیش می‌گیرد. مقالة حاضر، به مثابه نخستین پژوهش در بافتِ فارسی، می‌کوشد تا کارایی نظریة مزبور را در چهار بیمار دستورپریشِ فارسی‌زبان که از جنبة جنسیت، تحصیلات و سن، با یک‌دیگر همتا شده بودند، را با همین تعداد گروه کنترل و پس از اجرای یک آزمون قضاوت دستوری به محک آزمون گذارد. به منظور ارزیابی عملکرد آزمودنی‌ها، 90 جفت جملة خوش‌ساخت و غیرِ خوش‌ساخت، به شکل تصادفی در اختیار آزمودنی‌ها قرار گرفت که بر مبنای آن، آزمودنی‌ها می‌بایست دیدگاه خویش را نسبت به دستوری بودن این جمله‌ها، در یک فعالیتِ قضاوت دستوری بیان کنند. انواع جمله‌های آزمون‌شدة این پژوهش، مشتمل بر جمله‌های عاملی، اسنادی مفعولی، اسنادی فاعلی، مجهول عاملی، مجهول روان‌شناختی و پرسش‌واژة محتوایی بودند. یافته‌ها، همسو با پیش‌بینی فرضیه حذف رد، نشان داد که بیماران دستورپریش، در ساختارهایی که در آن‌ها حرکت سازه‌ای مشاهده می‌شود، با چالش‌های زیادی روبه‌رو هستند. در مقابل، آن‌ها در ساختارهای عاملی، از درک مطلوبی برخوردار بودند. کاربردهای نظری و روان‌شناختی یافته‌ها مورد بحث قرار گرفت.