on morphosyntactic patterns of cohesion in azeri turkish narrative

This study aims to apply halliday’s (halliday & hasan, 1976) concept of cohesion using dooley and levinsohn’s (2001) model of morphosyntactic pattern to azeri turkish narratives in an attempt to uncover narrative and morphosyntactic pattern relation. the corpus contains eleven short stories in azeri turkish. findings of the study revealed that echoic utterance as a subtype of the morphosyntactic pattern may be used to mark the narrative peak. also, there is a violation of morphosyntactic pattern in the corpus. this violation uses the historical present to draw the audience into a climatic situation. the study shows that echoic utterances can be regarded as links in a chain, functioning like cohesive ties in the text. the pragmatic notion, dramatic development, narrative peak, meaning construction, and implicature are also expressed by echoic utterances. moreover, these discourse-pragmatic structuring constituents have been found to appear at the beginning, in the middle, and at the end of narratives to provide a basis for relating a sentence to its context or mental representation, make the hearer accompany the narrator during the whole story and maintain the unity of the narrative.

الگوهای واژنحوی انسجام در زبان روایت در ترکی آذری

مطالعۀ حاضر به بررسی ارتباط میان الگوی واژنحوی و زبان روایت در ترکی آذری با استفاده از مفهوم انسجام هلیدی (1976) و مدل دولی و لوینسون (2001) پرداخته است. پیکرۀ زبانی این پژوهش از یازده داستان کوتاه ترکی تشکیل شده بود. یافته‌های این مطالعه حاکی از آن است که برای نشان دادن «اوج داستان» در زبان ترکی، می‌توان از پاره‌گفتارهای پژواکی به‌عنوان زیرشاخه‌ای از الگوی واژنحوی این زبان استفاده کرد. همچنین، در پیکرۀ این تحقیق، نمونه‌هایی از تخطی از الگوی واژ نحوی نیز مشاهده شد. در این تخطی، از زمان «حال تاریخی» برای جلب نظر مخاطب به موقعیت اوج داستان استفاده می‌شود. این مقاله نشان می‌دهد پاره‌گفتارهای پژواکی را می‌توان حلقه‌های یک زنجیر دانست که انسجام متن را حفظ می‌کنند. از دیگر کاربردهای این نوع پاره‌گفتارها می‌توان به مفهوم کاربردشناختی، توسعۀ دراماتیک داستان، اوج داستان، معنی سازی و معنای ضمنی اشاره کرد. به‌علاوه، این مولفه‌های سازندۀ کاربردشناختیگفتمانی در ابتدا، میانه و انتهای داستان‌ها ظاهر شده و نقش‌هایی از جمله ایجاد بستری برای پیوند جمله‌ به بافت خود یا نمود ذهنی، همراه ساختن شنونده با راوی در طول داستان و حفظ یکپارچگی را ایفا می‌کنند.