Of Hideous ‘Half-And-Halfs’: Reading the Grotesque in Lei-La Aboulela’S the Kindness of Enemies

Drawing from the mainly bakhtinian theories of the grotesque and its further readings by kristeva, foucault, and bhabha, the present paper tends to examine the representation of “feminine grotesque” in one of the less discussed novels of post-millennial muslim diaspora, leila aboulela’s the kindness of enemies (2015). written in response to the islamophobic aftermath of the 9/11 and london bombings, aboulela’s postmillennial fiction is often read as an instance of islamic postcolonialism, in the shade of which the story’s manifestly corpographic quality is mainly neglected by the critics. an offspring of miscegenation between a muslim african and a white non-muslim russian, aboulela’s female protagonist natasha hussein reconfigures diasporic hybridity as seminally “monstrous,” and accordingly proposes a synthesis between the feminine abject and mus-lim monstrosity. the bakhtinian grotesque is exemplarily revitalized in natasha’s abject body at different strata, which turns her body mass from a definite individual figure to a becoming political body in a network of sociocultural and religious forces. in her struggle to adjust with space through the sufi practice of zikr, she is both metamorphosed and pro-posed to the west as an alternative model of embodied muslim subjectivi-ty which is more willing to tolerate and to negotiate.

نیمانیم‌های شنیع: خوانشی بر امر گروتسک در رمان مهرِ دشمنان لیلا ابوالعلا

این مقاله بر آن است تا با تأسی به نظریه‌ی گروتسکِ باختین و تعمیم‌های آن در آرای ژولیا کریستوا، میشل فوکو و هومی بابا به خوانش «گروتسک زنانه» در یکی از رمان‌های کمتر­شناخته‌شده‌ی دیاسپورای مسلمانان (مسلمانان مهاجر معاصر) بپردازد. رمان «مهر دشمنان» لیلا ابولعلا که در پاسخ به موج اسلام­ هراسی پس از یازده سپتامبر و بمب‌گذاری‌های لندن نوشته شده، اغلب به عنوان نمونه‌ای ادبی در ژانر پسااستعمارگرایی اسلامی بررسی شده و درنتیجه، جنبه‌های تنانه‌ی اثر از دید منتقدان مغفول مانده است. در این رمان، هویت پیوندگونه‌ی «ناتاشا حسین» که محصول ازدواج یک مسلمان آفریقایی با زنی روس است، در اختلاط مفاهیم هویت دوگانه‌ی «متشتت»، زنانگی مطرود، و بازنمایی چهره‌ی هیولاوار مسلمانان در غرب، پیکربندی تازه‌ای از سوژگیِ مسلمان مهاجر ارائه می‌کند. بدنِ سوژه‌ی مهاجر داستان نمونه‌ای از بدن گروتسک باختینی است که در لایه‌های مختلف خود به عناصر مذهبی، فرهنگی و اجتماعی آمیخته، به ساحتِ «بدن سیاسی» راه یافته و درگیر فرایندِ بی‌پایانِ «سوژه شدن» می‌گردد. سوژه‌ی «متشتت» (دیاسپوریک) با دست‌آویختن به آیین ذکرخوانی (صوفیه) در تلاش برای تعامل و تطبیق با فضای دیاسپورا به استحاله‌ی امر گروتسک می‌پردازد و الگوی جایگزینی از سوژه‌ی مسلمان که اهل مدارا و مذاکره است، به غرب معرفی می‌کند.