تعیین حریم برداشت چاه با استفاده از منطق فازی در دشت دامغان ایران

اهمیت و نقش گسترده آب در فعالیت‌های بشری مدت‌هاست دغدغه تمام کشورها می‌باشد و مناطق خشک و نیمه‌خشک بیشتر از سایرین در معرض بروز مشکلات مربوط به کم‌آبی و آلودگی‌های ناشی از کاهش آب می‌باشند. برداشت بی‌رویه آب‌های زیرزمینی دشت دامغان واقع در استان سمنان که در ضلع جنوبی کوه‌های البرز و حاشیه کویر مرکزی ایران قرار دارد در سال‌های اخیر باعث افت شدید سطح ایستابی شده است. در این تحقیق با بهره‌گیری از منطق فازی در سه بخش شمالی، مرکزی و جنوبی دشت بسته به مقدار افت سطح ایستابی سه مدل تهیه شده است. در هر سه مدل دو عامل افت سطح ایستابی (d) و میزان نفوذپذیری (k) به عنوان ورودی و حریم برداشت (r) از چاه‌های بهره‌برداری به عنوان خروجی در نظر گرفته شد. نتایج نشان داد که در مدل اول (بخش جنوبی) با تغییرات کم افت سطح ایستابی (0.5 متر در سال) مقدار حریم 285 متر به دست آمد، در مدل دوم (بخش شمالی) با تغییرات متوسط سطح ایستابی (3.5 متر در سال) مقدار حریم 371 متر و در مدل سوم (بخش مرکزی) با تغییرات حداکثر افت سطح ایستابی (بیشتر از 3.5 متر در سال) مقدار حریم 457 متر تعیین شد. با رعایت این  فواصل از افت سطح ایستابی جلوگیری می‌شود.