فضای زبان؛ (زبان به‌مثابه عاملی تعیین‌کننده در تعریف و ادراک فضا)

بیان مسئله: زبان محور بودن مفهوم فضا، کاربرد و ادراک آن را به‌عنوان یک مفهوم کلیدی در شهرسازی و معماری، گاهی با کژفهمی‌ همراه کرده است. پیوند بین دو مضمون فضا و زبان آن‌ها را به‌عنوان مفاهیم بنیادین در شناخت و تفسیر شهرها تبدیل کرده و ادراک یکی بدون دیگری ممکن نیست. نقد گفتمان مسلط در باب فضا، در رشته‌هایی چون شهرسازی که فضا را عموماً به‌عنوان یک مفهوم فیزیکی مورد استفاده قرار داده‌اند، و همچنین مطالعه پدیدارشناسانه دو مفهوم مورد اشاره می‌تواند به تبیین کاربردی مفهوم فضا کمک نماید. هدف: مقاله حاضر با هدف ریشه‌یابی زمینه‌های ادراک در نظریات مختلف فضا و همچنین تعریف زبان به‌عنوان اصلی‌ترین عامل در فرایند ادراک و تجربه فضا، تدوین‌شده است. همچنین بررسی و نقد ارتباط متقابل بین فضا و زبان از اهداف این مقاله است.روش: مطالعات انجام‌شده مبتنی بر ساختاری مرکب از دو روش «تحلیل انتقادی گفتمان» و «پدیدارشناسانه‌ هرمنوتیک» است.یافته‌ها: به نظر می‌رسد ساختار جدایی‌ناپذیر دو مفهوم فضا و زبان، پیدایش و کاربرد نومفهمومی‌ تحت عنوان «فضای زبان» را ایجاب می‌کند؛ این مفهوم فضا و تفاسیر مختلف تبیین شده درباره آن را که حاصل تجربه زیسته آدمیان در سکونتگاه‌های انسانی مختلف و به‌خصوص شهرها است، اکیداً وابسته به زبان و اندیشه، فرهنگ، هویت، سبک زندگی، معانی، نشانه‌شناسی و مراودات رایج در زبان‌های مختلف دانسته و ریشه تفاوت در ادراک فضا را ناشی از همین تفاوت‌های زبانی می‌داند. نتیجه: تعریف سنتی فضا به‌عنوان مجموعه‌ای از عناصر فیزیکی که به شکلی خاص در کنار هم استقرار یافته‌اند با ماهیت فضای زیست تناسبی ندارد. فضا شبکه‌ای پیچیده از عناصر فیزیکی و عوامل غیرمادی است. زبان به‌عنوان عامل و حامل تفکر، و به نمایش گذارنده جهان، تنها وسیله‌ای است که می‌تواند فضای واقعی را وانمود نماید؛ لذا زبان ابزارِ درک فضا نیست، بلکه خود فضاست.

The Space of Language(Language as a determining factor in the definition and perception of space)

Background: The linguistic orientation of the concept of space and its dependence on linguistic structures, its application and perception as a key concept in branches of knowledge such as urban planning and architecture, has sometimes been misunderstood. The connection between the two themes of space and language has made these two basic concepts in the knowledge and interpretation of cities, and it is basically impossible to understand one without the other. Criticism of the dominant discourse on the concept of space in disciplines such as urban planning, which have generally used space as a physical concept, and the phenomenological study of the two concepts (space and language) in order to find their roots in each other, help to clarify the issue.Objectives: The present article has been compiled with objectives such as rooting out the fields of perception in various theories of space and also defining language as the main element in the process of perception and experience of space. Method: The studies conducted in this article are based on a method consisting of two models of critical discourse analysis and hermeneutic phenomenology. Result: It seems that the inseparable and intertwined structure identified in the essence of each of the two concepts of space and language, requires the emergence and application of a neoconcept called the space of language. Concolusion: The traditional definition of space as a set of physical elements that are specially arranged together is not commensurate with the nature of the living space. Space is a complex network of physical elements and immaterial factors. Space, as a field of communication whose material and immaterial elements must each carry a wide and complex meaning, can only be defined in the context of language, which has a completely corresponding nature to space and is also meaningful. So space actually derives its existence from the world of language. Language as a means of thinking and a platform for presenting the world is the only means that can represent the real space. Therefore, language is not a tool for understanding space, but space itself.