سنجش میزان تاب‌آوری محلات تاریخی در برابر زلزله و راهکارهای ارتقاء آن نمونه موردی : محله سنگ‌سیاه شیراز

امروزه جوامع در تلاش برای دست یابی به شرایطی هستند که در صورت وقوع بحران، بازگشت سریع آنها را به وضعیت پیش از بحران فراهم سازد. لذا در سال های اخیر بر تاب آوری به جای آسیب پذیری تاکید می‌شود. با توجه به احتمال وقوع زلزله در شهر شیراز و آسیب پذیری بافت های تاریخی آن، پژوهش حاضر در صدد شناسایی عوامل موثر بر تاب‌آوری محله سنگ‌سیاه و ارائه راهبردهای ارتقاء تاب‌آوری محله در برابر زلزله است. ماهیت پژوهش، کاربردی و از نظر روش توصیفی و همبستگی و شیوه گردآوری داده‌ها کتابخانه ای و میدانی است. برای پردازش داده‌ها از نرم افزار spss وexcel  و در تجزیه و تحلیل داده‌ها از تکنیک سوات و  qspmاستفاده شد. جامعه آماری شامل کلیه مردم ساکن محله، حجم نمونه 351 مورد و روش نمونه‌گیری تصادفی است. برای سنجش تاب‌آوری از مدل 4 بعدی (اجتماعی، اقتصادی، نهادی و کالبدی) ضمن ترکیب آن با مدل مکانی کاتر (drop) و مدل اجتماع‌محور (cbdm) استفاده شد. بنابر نتایج پژوهش: میزان تاب‌آوری محله سنگ‌سیاه 62/49 است. بعد کالبدی با01/60 دارای بیشترین و بعد اقتصادی با 53/39 دارای کمترین تاب‌آوری است. شاخص عملکرد نهادها و میزان خسارت دارای بیشترین اهمیت و شاخص نگرش و دسترسی دارای کمترین اهمیت است. میزان تاب آوری محله پایین؛ و بنابر نتایج آزمون همبستگی پیرسون و رگرسیون و تحلیل مسیر بین مولفه های اجتماعی، اقتصادی، نهادی، کالبدی و افزایش تاب‌آوری محله سنگ‌سیاه رابطه معنی دار وجود دارد. همچنین، راهبردهای تهاجمی بعنوان راهبردهای برتر برای ارتقاء تاب آوری محله انتخاب شدند.