کاربست رویکرد زمینه گرایی در بازآفرینی بافت های تاریخی (نمونه موردی: میدان صاحب الامر تبریز)

زمینه بافت‌های تاریخی، به ‌عنوان میراثی از گذشتگان آموزه‌هایی از خرد جمعی انسان‌ها را در طول تاریخ به نمایش می‌گذارند، از این رو رهاکردن آن‌ها، انسان معاصر را از قرار گرفتن در مسیر تداوم تاریخی که رمز بقای هر فرهنگی است، باز می دارد. ضرورت پژوهش حاضر نیز، از یک‌سو ارزش و اهمیت زمینه بافت تاریخی میدان صاحب‌الامر به ‌عنوان یکی از مهمترین فضاهای معماری و شهری تبریز درگذشته است و از سوی دیگر کالبد نا به سامان وضع موجود مجموعه مذکور، در عصر حاضر بوده است. بر این اساس هدف اصلی پژوهش، بررسی وضعیت بازآفرینی شهری در کالبد امروزی مجموعه صاحب‌الامر تبریز با توجه به ویژگی‌‌های‌ زمینه در راستای پایداری مجموعه، در قالب ارائه راهکارها خواهد بود. الگوی مفهومی مقاله پیش رو بر اساس روش تحقیق توصیفی تحلیلی است و ابتدا با تکیه بر مطالعات کتابخانه‌ای به تبسیط مفهوم زمینه گرایی و استخراج چهار بعد اصلی زمینه گرایی، شامل بعد کالبدی، بعد تاریخی، بعد اجتماعیفرهنگی و بعد زیست‌محیطی و سپس مولفه‌ها و زیر مولفه‌های مداخله‌گر هر بعد پرداخته و در ادامه پس از تدوین اهداف بازآفرینی در سه مقیاس کلان، میانی و خرد، بر پایه مطالعات میدانی و ثبت مستقیم به تحلیل وضع موجود مجموعه صاحب‌الامر به کمک جدول (swot) پرداخته شده است. آنچه به‌ عنوان نتایج نهایی پژوهش حاضر حاصل گشته است، در برگیرنده روش عملی به‌کارگیری رویکرد زمینه گرایی در مقوله بازآفرینی و نیز ارزش و اهمیت به‌کارگیری راهکارهای پیشنهادی در تمامی ابعاد زمینه، به‌ ویژه بعد کالبدی و تاریخی است، زیرا که دو بعد زیست‌محیطی و اجتماعیفرهنگی از وضعیت نسبتا مطلوبتری برخودار بوده و راهکارهای پیشنهادی ارائه شده در این دو بعد بیشتر مورد پردازش مسئولین و مردم قرارگرفته است.