بررسی پدیدارشناسانه‌ مفهوم هویت در بافت های تاریخی بوسیله‌ مولفه‌های مکان در راستای طراحی بافت‌های جدید شهری

بافت های جدید با توجه به هویتمندی بافت های تاریخی طراحی نمی شوند و این مساله، اهمیت توجه به ارتقای هویت در بافت های جدید را آشکار می سازد، چرا که کمبود یا نبود این کیفیت، موجب عدم ارتباط انسان با محیط و شکل گیری محیطی فاقد معنا و خوانایی می شود. نوشتار حاضر بعد از استخراج مولفه های هویت مکان از منابع معتبر و مشاهده میدانی، به دنبال اولویت بندی این مولفه ها در هویتمندی ساغری سازان به عنوان بافت قدیمی در شهر رشت است تا از این طریق بتوان گامی جهت هویتمندشدن فضاهای جدید برداشت. همچنین باتوجه به اینکه هویت مکان از یک بعد عینی و یک بعد ذهنی تشکیل می شود، نگارنده بر آن شد تا با توجه به مطالعات قبلی، میزان تاثیر گذاری بیشتر هر یک از مولفه های ذهنی یا عینی را در هویتمندی این بافت تاریخی مشخص کند. روش پژوهش، تحلیلی تفسیری است و از طریق پیمایش میدانی در یک نمونه موردی صورت گرفته. در گام نخست، مولفه های هویت مکان از منابع معتبر استخراج گردیده و با استفاده از پرسش نامه نظرات مردم برداشت شده است. سپس داده های پرسش نامه ها در نرم افزار spss وارد گردیده که براساس تکنیک تحلیل عامل اکتشافی، متغیرها در یازده عامل تبیین کننده هویت مکان دسته بندی شده است. پس از آن، با توجه به اولویت بندی مولفه های هویت مکان که از تکنیک تحلیل رگرسیون چند متغیره خطی حاصل شد، راه کارهایی معمارانه برای افزایش هویت مکان در فضاهای جدید ارائه گردید. همچنین برخلاف مطالعات قبلی، مشخص شد که در هویتمندی بافت مورد مطالعه، معیارهای عینی نسبت به معیارهای ذهنی تاثیر بیشتری داشته است. در نهایتنیز مدل مفهومی از مولفه های به دست آمده از تحقیق ارائه شد.