تحلیلی بر تاثیر رویت‌پذیری و دسترسی‌پذیری به نشانه‌ی شهری در ارتقاء خوانایی

نشانه ها از مهمترین عناصر تصویر ذهنی محیط و ادراک پذیری هستند که در شکل گیری و تقویت هویت، وضوح و خوانایی محیط، نقش به سزایی را ایفا می کنند، لذا اصول نشانه گذاری در محیط های شهری باید مورد توجه قرار گیرد. به نظر می رسد، نشانه گذاری دو جنبه مهم را در برمی گیرد: بررسی عوامل موثر بر خوانده شدن نشانه های مختلف از دید استفاده کنندگان فضا از یک سو و در عین حال بررسی موقعیت نشانه، که بر دسترسی پذیری و رویت پذیری آن تاثیر می گذارد. این پژوهش در پی آن است که به بررسی جنبه دوم در ناحیه 1 در منطقه 12 شهرداری تهران بپردازد. این نوشتار، پژوهشی کاربردی است و از روش تحقیق کمی-کیفی (آمیخته) بهره برده است. در ابتدا کارشناس، نشانه های موجود در محدوده را شناسایی و بررسی کرده است. سپس تصاویری مناسب از نشانه های محدوده تهیه و بر اساس نظر استفاده کنندگان (80)، آنها را اولویت بندی نموده است. در انتها مبتنی بر روش کمی (مبتنی بر مدل سازی) و با تحلیل شاخص های هم پیوندی و رویت پذیری با نرم افزار دپث مپ، موقعیت مکانی نشانه ها تحلیل شده است. با انطباق اولویت بندی نشانه ها و موقعیت مکانی نشانه ها، نتایج تحلیلی ارائه شده اند. نتایج گام اول حاکی از اهمیت معیارهای عملکردی، بصری و معنایی در نشانه شدن یک عنصر است. نتایج تحلیل موقعیت و دید به نشانه با نرم افزار نشان می دهد که دسترسی و قرارگیری در مسیر پیاده در نشانه شدن آن تاثیر دارد؛ بنابراین هر دو عامل در الگوی نشانه گذاری تاثیر دارند.