نقش تفرجگاه‏ های شهری در ارتقاء توسعه پایدار (نمونه موردی: رودخانه خشک شیراز)

یکی از نیازهای اساسی شهروندان، دسترسی به امکاناتی است که بتواند در ‏صورت تمایل، اوقات‏ فراغت خود را در آن به ‏صورت مفید سپری کنند، که این امکانات یکی از زیرساخت‏ های توسعه‏ پایدار‏ شهری به ‏شمار می‏آید. با وجود اینکه بخشی از اوقات ‏فراغت شهروندان در خیابان‏های شهر یا در پارک‏های‏ کوچک فاقد امکانات سپری می‏ شود؛ گسترش تفرجگاه‏ های شهری امکان استفاده ساکنان شهر را فراهم می‏ کند، تا پاسخ گوی نیازهای‏ طبیعت‏ گرایانه انسان شهرنشین باشد. لذا در این تحقیق گویه‏ های توسعه‏ پایدار ‏شهری، گذران اوقات ‏فراغت و طراحی ‏حاشیه‏ رودخانه مورد بررسی قرار گرفته و با استفاده از روش دلفی، پرسشنامه ‏ای تهیه گردید که توسط 30 نفر از متخصصین پاسخ داده شد. جهت تحلیل اطلاعات آماری از نرم افزارspss استفاده و تحلیل‏ آماری داده‏ ها در 2 گروه توصیفی و تحلیلی انجام شد. با توجه به داده ‏های به دست ‏آمده، از میان معیارهای توسعه‏ پایدار ‏شهری، معیارفرهنگی با 13/9 درصد، معیار کالبدی با 4/1، معیار زیست‏ محیطی با 3/8 معیار اقتصادی با 2/8 و معیار اجتماعی با 1 درصد به ترتیب بیشترین و کمترین تاثیر را در استفاده یا عدم‏ استفاده شهروندان از این گونه فضاهای شهری داشته است. البته معیارهای مذکور و گذران اوقات ‏فراغت رابطه معنی‏ داری با طراحی ‏حاشیه‏ رودخانه دارد و ارتقای توسعه ‏پایدار‏ شهری با همبستگی 81/8 درصد بیشترین تاثیر را در طراحی حاشیه رودخانه داشته است.