پیوستگی فضایی درگذار از فضای باز به بسته

در طراحی معماری فضاهای مفصل و ارتباط ‌دهنده‌ای وجود دارند که نقش آن ها متعادل‌سازی روند این ارتباط می‌باشد. این فضاها لزوماً یک فضای خالی و یا یک فضای باقیمانده نیست و می‌تواند خود ماهیت و شخصیت فضایی داشته باشد. مرز بین فضای بیرون و داخل از دیرباز مطرح بوده‌است. در معماری سنتی ایران نیز شاهد ایوان‌ها، ساباط‌ها، سایه‌بان‌ها و ... هستیم که در همه‌ی این فضاها شاید به طور مستقیم به نقش مفصل بودنشان اشاره نشده باشد اما در ذات خود آن‌را جای داده‌اند. هدف از ارائه‌ی این مقاله پاسخ‌گویی به این پرسش است که مرز فضایی ایجاد شده با چه عناصری و چه شاخصه‌هایی سازماندهی می‌شود؟ همچنین بررسی چگونگی ارتباط فضایی در عبور از فضای باز به بسته و ویژگی‌هایی است که این فضا با توجه به ماهیت دو سوی دیگر خود باید داشته‌باشد. این فضا توازن بین زندگی در فضای باز و انتقال به فضای بسته را به نحوی که از ویژگی‌های هر دو فضا به یک نسبت بهره برده باشد درهم می‌آمیزد و باعث تعدیل حس تضاد در هنگام گذار از بیرون به داخل می‌شود. از آنجا که مطالعات محدود و انگشت شماری راجع به این ارتباط فضایی صورت گرفته در طی این مقاله سعی در جمع‌آوری ویژگی‌ها و عناصر فیزیکی و غیر‌فیزیکی اختصاص داده شده به این فضا داشته تا در نهایت با تحلیل آن ها به طبقه‌بندی انواع پیوستگی فضایی برسیم.