بازنمایی هویت زن در آثار داستان‌نویسانِ زنِ دهه هشتاد

شکل‌گیری هویت زنان ایران متاثر از تصورات و انتظارات اجتماعی ای است که از طریق خانواده، منابع آموزشی، رسانه‌ها و درمجموع سیاست گذاری‌های کلان اجتماعی و فرهنگی به افراد انتقال می‌یابد. در دوران معاصر، ادبیات و به ویژه رمان نیز ازجمله عرصه‌های اندیشه بوده‌است که زنان در آن سهم انکارناپذیری داشته‌اند. این پژوهش با مطالعه هفت رمان دهه هشتاد از نویسندگان زن ایران، با سه رویکرد متفاوت به مقوله هویت پرداخته‌است. بر این اساس، رمان ها در بازنمایی هویت زن به سه دسته تقسیم می‌شوند: رمان هایی که به طور مشخص در زمینه هویت‌یابی زنان نوشته شده‌اند؛ رمان هایی که زنانی هویت‌یافته را نشان می‌دهند، اما هویت‌یابی موضوع محوری آنها نیست؛ و رمان‌هایی که نه به تامل و خوداندیشی زنان پرداخته‌اند و نه زنان در آنها به فردیت دست یافته‌اند. در رمان های گروه اول و دوم، هویت زنان دغدغه اصلی نویسنده است که در یکی برای دست یابی به آن تلاش می شود و در دیگری امری تثبیت شده ‌است، اما در داستان های عامه‌پسند، زنان داستان ها فردیت و استقلال هویتی چندانی ندارند.