نقش روابط علّی در داستان پردازی تفاسیر قرآن

داستان های پیامبران از مهم ترین بخش هایی است که در بررسی ویژگی های هنری قرآن مورد توجه قرار گرفته‌اند. روایت تفاسیر از این داستان ها نیز به دلیل بسط و گسترش و پرداخت نو، موضوعی است که می تواند نتایج مفیدی در زمینه داستان پردازی در ادبیات فارسی و سنت-های تفسیری در بر داشته باشد. از این‌رو، این مقاله با مقایسه داستان پردازی قرآن با برخی کتب تفسیری، به دنبال پاسخی برای این پرسش است که مهم ترین نقش های روابط علی در داستان‌پردازی تفاسیر کدام است؟ به عبارت دیگر، پژوهش حاضر بر رابطه متقابل زبان و شگردهای زبانیِ متن با مولفه های محتوایی و فکری مبتنی است؛ از این رو اولاً بازتاب اهداف توضیحی تفاسیر در شیوه داستان پردازی آنها و ثانیاً تفاوت این شیوه ها با شیوه های قرآنی بررسی شده‌است. به نظر می رسد اهداف توضیحی تفاسیر، در حوزه داستان پردازی به صورت تاکید بر روابط علّی میان رویدادها و بخش های داستانی نمود یافته‌است. این عامل افزون بر گسترش طرح داستان، پیامدهایی برای زمان، مکان و شخصیت پردازی نیز داشته‌است.