روایت‌شناسی شناختی (کاربست نظریه آمیختگی مفهومی بر قصه‌های عامیانه ایرانی)

روایت‌شناسی شناختی از رویکردهای نظام‌مند در چند دهه اخیر است که با توجه به دستاوردهای زبان‌شناسی و معناشناسی شناختی، نقش موثری در تبیین ماهیت و کارکرد متون روایی داشته‌است. ج. فوکونیه و م. ترنر چارچوب نظری آمیختگی مفهومی را به‌تفصیل بررسی کرده‌اند. مقاله حاضر، پس از معرفی رویکرد نظری آمیختگی مفهومی، به تبیین چگونگی فرایند معناسازی و شخصیت‌پردازی در دو قصه عامیانه ایرانی می‌پردازد. فرض ما این است که خلاقیت و پویایی فرایندهای معناساز موجود در قصه‌های عامیانه با استناد به انگاره‌های نظریه آمیختگی قابل تبیین است. هدف این تحقیق، تبیین فرایند تخیل و فرایندهای معناسازی در قصه‌های عامیانه است تا شاید براساس آن بتوان به تحلیل و خوانش دقیق تری از این روایت ها دست یافت.