بررسی عملکرد روایت در اشعار نیما با تکیه بر نشانه شناسی ققنوس

«ققنوس» نیما را باید از مهم ترین آثار در سرآغاز سرایش شعر نو دانست. این شعر علاوه‌بر ویژگی‌های ادبی، از نظر روایت‌شناسی نیز تغییر عمده‌ای در شیوه شاعری نیما به‌شمار می‌رود. روایت‌شناسی اشعار نیما از این جهت حایز اهمیت است که با شروع سرایش شعر نو، نوع روایتگری در شعر فارسی دستخوش دگرگونی شده‌است. در تحقیق حاضر با تلفیق شیوه های روایت‌شناسی و نشانه‌شناسی، ابتدا نشانه ها و رمزگان در متن انتخابی، از نظر کمی و کیفی مورد بررسی قرار گرفته و سپس برمبنای نتایج حاصله، ویژگی های روایی آن تحلیل شده‌است. براساس این پژوهش، نه نیمای افسانه تا ققنوس را می‌توان رمانتیک کاملی دانست و نه نیمای ققنوس به بعد را سمبولیست کامل. روایت در اشعار نیما که در ققنوس شکل پخته‌تر و قابل قبول‌تری یافته‌است، در سروده‌های پایانی عمر او بسیار غنی‌تر و درونی‌تر شده‌است. از این به بعد، اشعار وی کوتاه‌تر شده و بسیاری توضیحاتِ اضافه از آثار او حذف گردیده‌است.