اثربخشی حضور پرسنل ویژه استروک بروی فاصله زمانی بین ورود بیمار دچار سکته حاد مغزی به بخشاورژانس تا شروع درمان آنتی ترومبولیتیک

زمینه و هدف: سکته حاد مغزی، مانند حمله قلبی و یا تروما، یک مورد اورژانس بوده و بررسی ودرمان آن باید به‌صورت اورژانسی و بدون اتلاف وقت صورت گیرد. هدف از این مطالعه بررسی اثربخشی حضور پرسنل ویژه استروک بروی فاصله زمانی بین ورود بیمار دچار سکته حاد مغزی به بخش اورژانس تا شروع درمان آنتی ترومبولیتیک در بیماران سکته حاد مغزی بوده تا با بررسی عوامل احتمالی تاخیر در شروع درمان، درروند بهبود این مراحل اقدام شود.مواد و روش‌ها: این مطالعه مقطعی-تحلیلی بروی 250 بیمار سکته حاد‌مغزی در دو گروه 125 نفرِ صورت گرفت. اطلاعات بیماران با استفاده از پرسشنامه خودساخته جمع‌آوری‌شده و نتایج با نرم‌افزار آماری مقایسه و آنالیز گردید. جمع‌آوری اطلاعات در گروه مداخله توسط یک گروه ویژه استروک از پرستاران بخش اورژانس که آموزش دوره استروک را گذرانده بودندو در گروه کنترل توسط پرسنل بخش اورژانس صورت گرفت.نتایج: در هر دو گروه بیماران بیشتر در بازه سنی 51-65 سال بوده و تفاوت معناداری بین بازه سنی بیماران در دو گروه یافت نشد؛ اما متغیرهای اصلی موردمطالعه شامل زمان تزریق، زمان ویزیت متخصص طب اورژانس، زمان انجام سی‌تی‌اسکن مغزی، زمان ویزیت متخصص اعصاب، زمان انتقال به بخش استروک، زمان اخذ رضایت و مدت door to needle باهم تفاوت آماری معناداری داشتند (p=0.000).نتیجه‌گیری: نتایج مطالعه نشان داد حضور پرسنل ویژه استروک هم‌زمان با ورود بیمار به بخش اورژانس، باعث کاهش فاصله زمانی بین ورود بیمار دچار سکته حاد مغزی تا شروع درمان آنتی ترومبولیتیک شده و این کاهش زمان در انجام اقدامات اورژانسی مربوطه، می‌تواند در کاهش عوارض و ناتوانی‌های ناشی از سکته حاد مغزی و کاهش بار بیماری این بیماران موثر باشد.