بررسی انتقادی استفادۀ سوئین‌برن از اصل آسان‌باوری در برهان تجربۀ دینی

استدلال از طریق تجربۀ دینی یکی از استدلال‌هایی است که برای اثبات وجود خدا ارائه می‌شود. (که در این مقاله مراد از آن به‌طور خلاصه و کمتر دقیق، «برهان تجربۀ دینی» است) این استدلال، از تجربۀ دینی که برخی افراد از سر می‌گذرانند، به‌عنوان قرینه‌ای به سود وجود خدا استفاده می‌کند. ریچارد سوئین‌برن از جمله کسانی است که در کتاب وجود خدا چنین استدلالی را اقامه می‌کند. یکی از پایه‌های استدلال او اصلی است که نام «اصل آسان‌باوری» بر آن می‌نهد. این اصل به‌طور خلاصه می‌گوید اگر شیء الف به ادراک درآید، می‌توان نتیجه گرفت که به‌طور محتمل شیء الف وجود دارد. هدف مقالۀ حاضر، ارزیابی انتقادی امکان استفاده از این اصل در برهان تجربۀ دینی است و از مجموع نقدهای نویسنده (مقاله) و نقدهای مطرح‌شده توسط دیگران بر کاربرد این اصل در برهان تجربۀ دینی، به این نتیجه خواهیم رسید که این اصل به‌خاطر مواجه بودن با چالش‌های جدی در برهان تجربۀ دینی قابل‌استفاده نیست.

Critical Study of Swinburne’s Employment of Credibility Principle in Religious Experience Argument

Argument through religious experience is one of the arguments presented for proving the existence of God (which in this article is briefly and less accurately called religious experience argument). This argument uses religious experience, which some people undergo, as an indication of the existence of God. Richard Swinburne is among those who raise such an argument in his book, “The Existence of God”. One of his basic arguments is a principle that he calls credibility principle. Briefly stated, this argument says that if the object A is understandable, it can be concluded that the object A probably exists. The present article is a critical assessment of the possibility of using this principle in religious experience argument. Furthermore, it is concluded from all the critiques of the writer (of the article) and the critiques brought up by others concerning the use of this argument in religious experience argument that because of facing with serious challenges, this principle is not applicable.