کارکرد معرفتی زبان نزد فارابی

چیستی «زبان» و و ویژگی‌های آن، از جمله مسائلی است که از دیرباز ذهن و اندیشه عالمان و متفکران را به خود مشغول داشته است. در این میان، فارابی نخستین متفکر اسلامی است که در آثار خویش به‌تفصیل به فلسفه زبان و زبان‌شناسی پرداخته است. اما نوشتار حاضر، ناظر به فلسفه زبان و زبان‌شناسیِ فارابی نیست که در این باره قبلاً تحقیقاتی به انجام رسیده است؛ بلکه مسئله اصلی آن، نقش و کاربرد زبان در معرفت یا شناخت است؛ یعنی اینکه مقوله زبان به طور کلی چه محصول معرفتی یا شناختی برای انسان به همراه دارد. از دید امروزین، در پاسخ به این مسئله، به‌ویژه باید به دو دانش توجه کنیم: زبان‌شناسی شناختی و معناشناسی شناختی، که البته فارابی به این‌ دو دسترسی نداشته است. با این حال، مدعای نوشتار حاضر این است که او کارکرد معرفتی یا شناختیِ قابل‌توجهی برای زبان درنظر گرفته و ابعاد و ویژگی‌های مهمی از آن را مشخص کرده است و اگرچه یافته‌های او در این عرصه در قیاس با دستاوردهای معاصرین، ممکن است ناچیز‌ به نظر آید، اما نقش کاملاً تاسیسی او در این عرصه غیرقابل انکار است. روش تحقیق در نوشتار حاضر، از جهت نحوه گردآوری داده‌ها، کتابخانه‌ای و از جهت نحوه تحلیل داده‌ها، عقلی است.

Fārābi’s Epistemological Function for Language

The nature of language and its features are among the issues which have gone through the scholars’ and intellectual’s minds for a long time, amongst whom Fārābi is one of the earliest Islamic intellectuals who has written on the issue of language and linguistics philosophy in details. However, the present research does not focus on Fārābi’s philosophy of language and linguistics, an issue on which different research have been carried out. But its main concern is the function and application of language in epistemology, i.e. to answer this question that what epistemological outcome the category of language has brought for humans? According to contemporary intellectuals, two types of science should be taken into account to address this issue: epistemological linguistics and cognitive semantics. This issue should be taken into consideration that the aforementioned two sciences have not existed in the period of Fārābi. However, the present research is of the opinion that Fārābi had considered a great deal of epistemological and cognitive function for language and had maintained that language has many aspects. Compared to contemporary intellectuals’ achievements in this field, it may be imagined that Fārābi has not written much on this issue, but his formative contribution to the study of language is undeniable. The research method adopted in this research is a library one in terms of gathering data and is an intellectual one in terms of data analysis.