هم‌نشینی هنری کلمات در شعر حافظدرنگی دوباره بر کتاب «مهندسی سخن در سروده های حافظ» (از محمد راستگو)

شگردهای زبانی و بلاغی حافظ در شعر، موجب شده‌است تا مخاطبان در مواجهه با شعر او، مناسب با سطح و میزان عواطف، احساسات و آگاهی و دانش خویش از لایه‌های زبانی و معنایی واژگان و ارتباط و پیوند هنری و محتوایی آن‌ها، تفاسیر و معناهای متعدد و متفاوتی را از شعر او بیرون بکشند و از این طریق به خوشایندی و لذت هنری بیشتری دست یابند. بی‌تردید، خود حافظ، با آگاهی و اشرافی شگرف که بر زبان و ظرفیت‌های گوناگون آن داشته است، در گزینش و هم‌نشین نمودن واژه‌ها بر‌اساس پیوندهای هنری و معنایی آن‌ها، نقش داشته‌است؛ با‌این‌همه و بر‌اساس نظریة مرگ مولف، در بسیاری موارد، نقش خوانندة شعر، در کشف و استخراج لایه‌های معنایی و زبانی واژه‌ها و پیوندهای سنجیده و استوار موسیقیایی آن‌ها، انکارناپذیر است. ازجمله پژوهشگران بزرگی که در زمینة حافظ، شعر، زبان و اندیشۀ او مطالعات دقیق، عمیق و گسترده‌ای را در ‌پیش‌گرفته و آثار ارزشمندی را در این حوزۀ دشوار، به جامعۀ ادبی و علمی تقدیم نموده‌است، سیدمحمد راستگو است که آثار تالیفی و تحقیقی او همواره راهگشای محققان و علاقه‌مندان حوزۀ سخنوری و به‌ویژه حافظ‌پژوهی و حافظ‌شناسی بوده و هست. این مقاله کوشش دارد تا ضمن تایید توضیحات و مطالب راستگو ذیل ابیات که در پیوند با شگردهای هنری حافظ آورده شده است، نکات و مطالب دیگری نیز در جهت تکمیل و تبیین ظرفیت‌های بیشتر هنری شعر حافظ و به‌ویژه ابیات موردنظر، مطرح نماید. روش پژوهش، اسنادی است.