پایش و ارزیابی زیست‌پذیری در روستاهای پیرامون شهر میاندوآب

هدف از تحقیق حاضر، پایش و ارزیابی زیست‌پذیری در روستاهای پیرامون شهر میاندوآب می‌باشد، بنابراین از حیث هدف کاربردی و از نظر روش توصیفی ‌تحلیلی و از دید بنیان فسلفی ترکیبی (آمیخته) است و همچنین به‌لحاظ روش‌های جمع‌آوری داده‌ها، پژوهشی کتابخانه‌ای میدانی محسوب می‌شود. محدوده مورد مطالعه شامل 23 روستای در شعاع 5 کیلومتری شهر میاندوآب است که طبق سرشماری سال 1395 دارای 28866 نفر جمعیت و 8404 خانوار می‌باشند. حجم نمونه، دو گروه سرپرستان خانوار، کارشناسان و مدیران روستایی را شامل می‌شود که با استفاده از فرمول کوکران تعداد 367 خانوار روستایی به‌عنوان نمونه انتخاب گردیدند. رتبه‌بندی روستاها از نظر زیست‌پذیری با استفاده از روش saw انجام پذیرفته است. در ادامه جهت مطالعه دقیق ذهنیت‌ها در خصوص عوامل موثر در زیست‌پذیری روستاهای پیرامون شهر میاندوآب از روش ترکیبی کیو (q) و تحلیل عاملی اکتشافی استفاده شد. نتایج تحقیق نشان داد، روستاهای شبیلوی‌سفلی و شبیلوی‌علیا به‌ترتیب با نمره‌ نهایی 0.100 و 0.098 رتبه‌های اول و دوم را از نظر زیست‌پذیری به‌خود اختصاص داده‌اند. همچنین روستای سوگلی‌تپه با نمره نهایی 0.095 و گاومیش‌گلی با نمره نهایی 0.093 در رتبه‌های بعدی قرار دارند. در این بین روستاهای خیرآباد با نمره نهایی 0.061، دولت‌آباد با نمره نهایی 0.063 و هویه‌خان با نمره نهایی 0.065 در رتبه‌های آخر از نظر زیست‌پذیری در بین روستاهای نمونه تحقیق قرار دارند. مهم‌ترین عوامل تاثیرگذار در تفاوت فضایی روستاها از نظر زیست‌پذیری عبارتند از: 1) سهولت دسترسی و وجود منابع آبی، 2) بالا بودن سطح اشتغال و درآمد، 3) وجود فرصت‌های مشارکت و همیاری گروههای مردمی، 4) اعتماد روستاییان به یکدیگر در محیط روستا و 5) مسئولیت‌پذیری روستاییان در قبال جلوگیری از آلودگی محیط روستا. در این میان عامل اول با مقدار ویژه 4.12 و درصد واریانس 19.38بیشترین تاثیر را در این زمینه داشته است.