دستیابی به الگوی ساخت مسکن وتراکم متناسب با رویکرد حفاظت آب در مقایسه دواقلیم کم بارش وپربارش

با توجه به کمبود آب قابل شرب و هم چنین افزایش میزان تقاضا از منابع آب به‌دلیل رشد جمعیت، بسیاری از شهرهای ایران، در تامین آب با دشواری‌هایی روبرو هستند. استراتژی‌های حفاظت آب که شامل جمع آوری آب، احیا آب، مدیریت آب و ذخیره سازی آب برای مصارف شرب و غیر‌شرب است، راه های عملی در کاهش بحران فرآینده تامین آب برای شهروندان می‌دهد. لازم است الگوی ساخت مسکن وتراکم به لحاظ حفاظت آب نیز بهینه باشد. در این مقاله نمونه‌هایی بر اساس الگوهای ساخت مسکن پیشنهادی طرح جامع یزد در اقلیم کم بارش و سپس دو نمونه نیز در شهر‌های ساری و گرگان به‌عنوان مناطق پربارش انتخاب شد و به روش کمی، میزان ذخیره‌سازی آب باران و احیاء آب خاکستری محاسبه گردید. نتیجه ارزیابی‌ها نشان می‌دهد که در شهری مانند یزد ، حدود 57 درصد و در شهرهای پر بارش حدود 70 درصد تقاضا برای آب کاهش می یابد. در شهرهایی با بارش مناسب به دلیل هزینه احیاء آب می توان با تاکید بر راهبرد جمع آوری آب باران به رویکرد حفاظت آب رسید. به عنوان مثال در گرگان 13/12 درصد و در ساری 15/61 درصد نیاز سالانه آب ساکنین از بارش قابل تامین است. در شهر یزد که حجم آب باران استحصالی کمتر از یک درصد مصرف و قابل توجه نبوده، استراتژی احیاء آب کاراتر است؛ لذا رویکرد حفاظت آب به‌منظور کاهش هزینه‌های احیاء آب، افزایش نفر در هکتار و ایجاد تراکم بیشتر ساختمانی می باشد و الگوی مناسب ساخت مسکن ایجاد کاربری ذخیره سازی آب در طراحی مسکن شامل تغییر ترکیب فضاهای مسکن، ایجاد خانه های راست گوشه جهت ایجاد تراکم بیشتر، طرح سکونت گاه ها به صورت مجتمع و متمرکز است. لازم است سیاست های طرح های جامع مسکن یزد که سبب کاهش تراکم از127 نفر در هکتارسال 1335 به 32/8 نفر در هکتار در سال 1395 شد، بازنگری شود. الگوی مناسب ساخت مسکن وتراکم در شهرهای گرگان و ساری برخلاف شهر یزد طراحی سکونت‌گاه‌ها به صورت غیر متمرکز و کاهش تراکم نسبی جمعیت و نفر در هکتار و افزایش سرانه زمین می باشد.

Achieving a housing construction pattern and density commensurate with the water conservation approach in comparison to two climates, low rainfall, and high rainfall

Due to the shortage of drinking water and also the increase in demand for water resources due to population growth, many cities in Iran face difficulties in the water supply. Water conservation strategies that include water accumulation, Water regeneration, water management, and water storage for drinking and nondrinking purposes are practical ways to reduce the growing water supply crisis for citizens. Therefore, the construction model of housing and density must be such that it is also optimal in terms of water protection. In this article, samples were selected based on the proposed housing construction models of Yazd master plan with low rainfall climate and then two samples in Sari and Gorgan cities as rainfall areas and quantitatively, the amount of rainwater storage And gray water reduction was calculated. The results of the evaluations show that in a city like Yazd, the demand for water decreases by about 57% and in rainy cities by about 70%. . In cities with adequate rainfall due to the cost of water reclamation, the water conservation approach can be reached by emphasizing the rainwater collection strategy (for example, in Gorgan 13.12% and in Sari 15.61% of the annual water needs of residents from rainfall can be provided Is ). However, in Yazd, where the volume of rainwater is not significant (Less than one percent consumption), the water reclamation strategy is more effective, so the water protection approach is to reduce the costs of rehabilitation, increase the number of people per hectare and create more building density. An appropriate model for housing construction Creating water storage use in housing design (changing the composition of housing spaces), creating rightangled houses to create more density, integrated and centralized housing plans, and reforming the policies of comprehensive urban plans in Yazd that reduce The density increased from 127 people per hectare in 1335 to 32.8 people per hectare in 2016. A suitable model for housing construction and density in the cities of Gorgan and Sari, unlike the city of Yazd, is the design of decentralized settlements and the reduction of the relative density of population and people per hectare, and the increase of land per capita.